Кога флешката кликна во портот, екранот трепна како низ жиците да поминува нешто тешко, студено и мрачно. Не очекував ништо посебно — можеби обични фајлови, некакви документи, фотографии или музика. Но имаше само една папка. Куса, тешка, како туѓ шепот пресечен на половина:

admin Comment
„НЕ ОТВАРАЈ“. Во грлото ми се скоцка сува топка. Кој нормален човек би сокрил таква папка… во колбаса? Се вкочанив неколку секунди, но [...]

…Но она што стоеше веднаш под детскиот потпис го заледи моторциклистот повеќе од ноќниот ветер над реката.

admin Comment
Под последната реченица, со раздрман, треперлив ракопис, стоеја уште три зборови: „Тоj не ми е татко.“ Во истиот момент човекот остана без здив.Автоматски [...]

…На снимката од камерата нешто блесна. Прво — како сенка. Размачкан силует, едвај видлив одсјај. Помислив дека се само пречки во сигналот. Но сенката почна да се движи премногу јасно… и премногу намерно.

admin Comment
Го доближив телефонот до лицето. Срцето ми чукаше како да сака да избега од градите. Токму до креветчето на мојот син…стоеше некој. Не [...]

Војникот ја погледна внимателно, како да се обидува да разбере зошто жената толку пребледе. Накриви глава малку — токму така како што тоа го правеше човекот кого некогаш го познаваше премногу добро.

admin Comment
Таа не можеше да дише.Не можеше да зборува.Усните ѝ се тресеа. — Вие… не е можно… — прошепоти, но гласот ѝ предавнички затрепери. [...]

Баба Ана отсекогаш живееше скромно, тивко, речиси незабележливо за светот. Малата куќичка на крајот од селото, градината, стариот бунар и нејзиниот секојдневен распоред: наутро — чај, преку ден — работа во дворот, навечер — плетење.Единственото нешто што ја прекинувало таа тишина биле спомените на четирите волчиња што некогаш ги спаси.

admin Comment
Со годините сите во селото одамна заборавија на нејзиниот подвиг — дека во нејзиниот дом некое време живееле диви животни. Луѓето си живееја [...]

Валентина Ивановна ги протри дланките, обидувајќи се барем малку да се стопли. Ладниот ветер силно минуваше низ алејата, влечејќи со себе суви лисја — како да ги носеше последните трошки од туѓи заборавени надежи. Бим се прилепи до нејзините нозе, тивко сурачкаше — едвај чујно, но таа го слушна. Беше гладен. И гладен не само за храна… туку и за мир. За сигурност.

admin Comment
— „Знам, мил мој… знам,“ прошепоти таа. Гласот ѝ затрепери — од студ или од очај, не знаеше. Но тишината ненадејно ја пресече [...]