Таа не можеше да дише.
Не можеше да зборува.
Усните ѝ се тресеа.

— Вие… не е можно… — прошепоти, но гласот ѝ предавнички затрепери.

Соседката на седиштето се заврте зачудено. Стјуардесата која минуваше покрај нив застана на момент — напнатост се почувствува во воздухот.

Војникот ги скрсти веѓите.

— Простете… се познаваме ли?

Гласот му беше низок, мирен… и боленo познат.

На жената ѝ се заврте светот. Срцето ѝ чукаше како да сака да избега од градите. Со прстите се фати за потпирачот — инаку ќе се онесвестеше.

— Ти… ти не можеш да бидеш жив… — изговори едвај чујно.

Војникот се исправи полека, погледна настрана — и таа ја виде ознаката на неговата униформа.

Името.
Токму тоа име.

Презимето на човекот кој загина пред три години. Човекот за кого таа тагуваше секој ден. Човекот кој беше татко на детето што сега го носеше во себе.

Три години назад доби трагична вест:
„Авион соборен. Никој не преживеал.“
Телото никогаш не беше најдено.

Плачеше недели. Месеци.
Ги чуваше неговите писма, фотографии, неговата омилена шолја.
А кога дозна дека е бремена — реши да го роди детето.
И да го крсти по неговиот татко.

А сега — човек со истите очи, истите движења, истите навики — седеше зад неа и гледаше како да ја гледа за првпат.

— Простете… навистина не разбирам… — рече тој, а во гласот му се чувствуваше вознемиреност.

Таа се заврте нагло и речиси извика:

— Вашето име? Кажете ми го вашето име!

Војникот трепна.

— Потпоручник Алексеј Серов.

Таа престана да дише.

Името.
Презимето.
Сѐ се совпаѓаше.

Но… тоа беше невозможно.

— Алексеј Серов… загина… — прошепоти таа, — пред три години. Во Сирија. Неговиот авион… падна… и… — гласот ѝ се скрши, таа го покри лицето со дланки.

Тишина падна во салонот. Патниците веќе не криеја љубопитност.
Стјуардесата се приближи, загрижена.

Војникот побеле.

— Мојот авион… навистина падна, — рече полека, како во него да се будеше нешто заборавено. — Но ме најдоа. Во тешка состојба. Долга рехабилитација. Губење на меморијата… — застана. — Не се сеќавам на животот пред несреќата. Воопшто.

Солзи се лизгаа по нејзините образи.
Таа го гледаше… и во неговите очи го гледаше својот Алексеј.

Истиот.
Неоспорливо истиот.

Војникот повторно се загледа во нејзиното лице.

— Зошто… вашето лице… ми изгледа толку познато? — прошепоти.

Таа ја стави раката на својот стомак.

— Затоа што… — рече низ солзи. — Затоа што ти си таткото на ова дете.

Тој се вкочани.

Жената извади фотографија — истрошената слика што ја носеше секогаш со себе. На неа — тие двајца, насмеани, во последната нивна ноќ пред неговиот лет.

Војникот ја зема фотографијата…
И во истиот момент дишењето му се прекина.
Раката му затрепери.
Очите се проширија — како нешто во него да се скрши и проблеска.

— Јас… го знам ова место… Се сеќавам… — прошепоти.

Лицето му се извитка од болка — сеќавање, блеснато за миг, го прободе однатре.

Жената заплака гласно — тоа беше тој. Неоспорно тој. Нејзиниот Алексеј, вратен од смртта.

Целиот авион занеме.

Војникот стана, се доближи, ја допре нејзината страна од образот — исто како некогаш.

— Ако сето ова е вистина… — рече тивко, — тогаш… се вратив со причина.

Таа се потпре на неговата рака, преплавена од емоции.

А патниците — тие што претходно ја судеа — сега гледаа со подотворени усти.

Жена што ја сретна љубовта за која мислеше дека е мртва.
Маж кој се врати од заборав — за да открие дека ќе стане татко.

И авионот, што лета меѓу облаците, стана сведок на чудо што никој никогаш нема да го заборави.