Со годините сите во селото одамна заборавија на нејзиниот подвиг — дека во нејзиниот дом некое време живееле диви животни. Луѓето си живееја свои животи: побрзи, погласни, подобри… но и постудени.
А Ана старееше.
Стануваше сè потешко да оди, потешко да ја поткрие печката, потешко да го извлече ведрото од бунарот.
Но никогаш не се пожали.
Таа зима се случи несреќата.
Мразот околу куќата ја направи патеката лизгава. Кога Ана излезе по вода, ја изневерија нозете — се лизна, падна, силно се удри… и повеќе не можеше да стане. Раката не ја слушаше, ногата пулсираше од болка, а здивот ѝ стануваше сè пократок.
Снегот тивко почна да го покрива нејзиното палто.
Пробуваше да вика, да бара помош, но селото беше далеку — најблиските куќи беа речиси километар одалечени.
А гласот на старичката едвај се слушаше.
Се стемнуваше.
Студот навлегуваше под облеката, во коските, во срцето.
Ана сфаќаше: ако никој не ја најде до ноќта — нема да преживее.
Кога небото стана речиси црно, шумата оживеа.
Прво — тивко крцкање на гранки.
Потоа — едвај слушливо ржење.
Сенки се движеа меѓу дрвјата, тивки, како дел од зимскиот ветер.
И одеднаш…
од шумата излегоа четири огромни волци.
Сребрени, силни, со жолтеникави очи.
Пораснале. Станале моќни. Страшни за секој што би ги видел.
Ана ги затвори очите:
„Еве го… крајот.“
Но волците не напаѓаа.
Пријдоа полека.
Еден ја допре со муцката по рамото. Друг легна до неа, обидувајќи се да ја стопли. Третиот и четвртиот застанаа меѓу Ана и шумата — како стражари.
А потоа најголемиот волк ја крена главата… и зави.
Долг, продорен, силен завивач одекна низ целата околина.
Го повикуваше чопорот?
Или… луѓето?
Во селото настана паника.
— Волци!
— Не е еден — повеќе се!
— Кај старата Ана се појавиле!
Мажите зедоа вилушки, секири, ламби. Жените ги затвораа децата во куќите.
Сите беа убедени: волците дошле да ја растргнат немоќната старица.
Но кога стигнаа до полјаната…
застанаа вцепенети.
Волците не напаѓаа.
Стоеја во круг околу Ана — огромни, опасни, но мирни.
Снегот на нивните грбови светкаше како сребро.
А во нивните очи — не бес.
Туку заштита.
Еден од нив се заврте кон луѓето, зарже низок звук, но не скокна. Само предупреди:
„Не се приближувајте нагло — таа е наша.“
Мажите го спуштија оружјето.
Лицата им се стегнаа од страв… и неверување.
Кога ја кренаа Ана, најголемиот волк пријде и ја допре со муцката по дланката.
Таа прошепоти:
— Мои момчиња… не ме заборавивте…
И тогаш селаните разбраа:
Овие ѕверови се истите оние волчиња што таа ги спаси пред многу години.
Ана ја однесоа дома. Лекарите рекоа дека ако помошта задоцнела само уште еден час — немало да ја преживее ноќта.
А волците…
останале пред нејзината куќа до разденување.
Тивки.
Неподвижни.
Стражари.
А наутро — исчезнале во шумата.
И никој повеќе никогаш не ги видел.
Но оттогаш во селото велат:
„Не го допирај ѕверот кому некогаш си му дал живот. Може да ти го врати — токму тогаш кога никој друг нема да може.“
И уште долго до бунарот се гледале големи волчји траги — како да се враќале.
Да проверат.
Да ја чуваат.