Една единствена слика – обичен момент кој тогаш не значеше ништо – подоцна стана најболниот спомен, последниот кадар во кој нејзината насмевка сè уште живееше. Пет минути… толку малку, но доволно за да нè разделат од незамислива загуба.

Но приказната не завршува тука.
Напротив — најшокантниот дел штотуку започнува.

Сè се случи неверојатно брзо. Немаше предупредување, немаше повик за помош, немаше звук што би навестил дека нешто лошо се случува. Само еден чуден, длабок поглед — поглед што сè уште ме следи низ соништата — и потоа ненадејно паѓање на подот. Времето се згусна. Станав глува за сите звуци, собата исчезна, а околу нас остана само тешка, гробна тишина што го крши човекот одвнатре.

Следните минути беа чисто очајание: рацете ми трепереа, гласот ми беше испрекинат, а обидите да ја вратам во живот беа беспомошни. Молби, плач, негирање… но животот е суров. Тој не дава објаснувања. Тој зема, кога сака.

Подоцна, кога конечно се осмелив да ја погледнам фотографијата направена само пет минути пред трагедијата, забележав нешто што ме смрази. Нешто што никој од нас не го видел тогаш.

Кога ја зголемив сликата, ја видов.
Зад мојата ќерка, во позадината, се наоѓаше нејасна фигура. Маглива, скоро проѕирна силуета — некој или нешто што не можело да биде таму. Мајка ми тврдеше дека во просторијата бевме само ние. Никој не влезе, ниту пак излезе.

И сепак… на фотографијата стоеше лик. Неподвижен. Нереално присутен. Како да ја набљудувал. Како да чекал.

Пробав да најдам разумно објаснување: сенка, одраз, дефект на камерата. Но колку подолго гледав во сликата, толку појасно чувствував дека не е случајност. Фигурата беше наклонета кон неа — како да ѝ шепоти нешто, нешто што само таа можела да го слушне.

Она што го откривме понатаму беше уште поужасно.

Мојата ќерка со месеци зборуваше за „пријател“, кој само таа го гледа. Ми велеше дека стои до прозорецот, дека се движи по ходникот, дека се појавува кога игра. Јас мислев дека тоа е детска фантазија — измислен другар, ништо повеќе.

Но кога почнав да ги разгледувам старите фотографии… срцето ми застана.
Истата силуета се појавуваше на повеќе слики. Понекогаш далеку, понекогаш полузаматена, но секогаш таму. Секогаш близу до неа. Секогаш на различно место, како да ја следи.

На последната фотографија беше најјасна. Најостра. Најблиску.

Три дена по нејзината смрт, се разбудив среде ноќ од студен здив на мојот врат. Истиот онаков здив каков што чувствував кога како мала ќе ме побараше по страшен сон.

Ги отворив очите. Во темниот агол на собата стоеше силуета. Тивка. Неподвижна.
И веднаш ја препознав — истата од фотографијата.

Не викнав. Не се поместив ни за сантиметар.
Зашто во истиот момент слушнав глас — слаб, плашлив, но јасно препознатлив:

„Мамо… не сум сама.“

Тогаш сфатив нешто што не смеев да го кажам гласно:

Она што се случи во 16:52 можеби не беше случајност.
Можеби некој дојде по неа.

А она што е најстрашно…
можеби тој некој сè уште е тука.