Зад оваа упорност стои ветување кое толку длабоко го обележало нејзиниот живот, што до ден-денес не може да зборува за таа ноќ без да ѝ затреперат рацете.
Но приказната не завршува тука. Напротив — најшокантниот дел допрва следува…

Цели овие години никој — ниту нејзините блиски, ниту пријателите — не успеа да разбере зошто толку жестоко се спротивставува на секое спомнување на ножици. Секоe утро внимателно ја плетеше својата долга коса, како да криe во неа нешто што мора да остане недопрено. Нејзиниот сопруг упорно тврдеше дека пократка, модерна фризура би ѝ прилегала многу повеќе, но таа секогаш молчеше и се повлекуваше во себе.

Со текот на времето, нејзиното чудно однесување прерасна во семејна мистерија. Некои веруваа дека се работи за обичен инает, други дека ја водат стари суеверија. Но вистината беше многу потемна. Толку болна, што ниту самата таа не се осмелуваше да ја погледне право во очи.

Сè започна пред дваесет и пет години, во ноќ која целосно ѝ го смени животот. Никогаш никому не кажа што точно се случило. Единствено што паметат другите е дека се врати дома расплакана, цврсто стегајќи ја косата во рацете, со поглед исполнет со страв каков што никогаш дотогаш не виделе кај неа.

Таа ноќ таа даде ветување. Ветување на некого што го изгуби…
или на некого што насилно ѝ беше одземен.

Од тој момент си заколна дека никогаш повеќе нема да ја пресече косата — ниту еден сантиметар. За неа, косата не беше само дел од изгледот, туку последната жива врска со личноста што некогаш ја сакала повеќе од сопствениот живот. Секој прамен носеше спомен. Секој јазол — глас, допир, миг кој избледе, но не исчезна.

И додека нејзината коса растеше, таа чувствуваше дека оној кому му се заколна — сè уште е некаде покрај неа.

Но неодамна нешто се промени. Нешто што го наруши тивкиот свет што со години го градеше во себе.

Една утринa, додека се гледаше во огледало, забележа нешто што ѝ го заледи срцето. Меѓу темните прамени стоеше еден единствен, невообичаено светол прамен. Не беше сив. Не беше случајност.
Имаше токму онаа боја — истата боја што ја имаше косата на личноста која ја изгуби одамна… онаа, што никогаш не престана да ја памети.

Прво помисли дека е одраз од светлината. Но праменот беше реален. И што беше уште пострашно — беше топол. Необично топол. Како да пулсираше. Кога го допре, низ целото тело ѝ помина трепет.

Ова не беше случајност.
Не беше ни обичен природен процес.
Ова беше знак.

Цел ден ѝ се враќаа спомени што ги туркаше длабоко во себе. Повторно го слушаше оној глас — тивок, молбен — кој пред години ја натера да ветува дека нема да заборави. Дека ќе сочува нешто од тоа што им припаѓаше само ним. И таа тогаш, скршена, го даде тоа ветување.

Нејзиниот сопруг веднаш забележа дека нешто е страшно погрешно. Таа се тресеше, а очите ѝ беа вперени во празнина, како да гледа некого што одамна не требаше да биде меѓу живите. Кога ја праша што се случува, овојпат не остана немa.

Полека се приближи до него, седна и со глас кој едвај го држеше мирот, изговори:

„Морам да ти кажам нешто. Дваесет и пет години носам една тајна… и денес се врати.“

Тоа што му го откри по тие зборови го остави без воздух. Неговите колена омекнаа. Приказната што конечно ја отвори беше толку тешка, толку сурова, што во еден миг го разби целиот нивен живот.

Приказна за загуба. За предавство.
За една ноќ која требаше засекогаш да остане погребана.

И можеби… за враќање на некого што никогаш не требаше да се врати.

Зашто тој светол прамен беше само почеток.
Првото предупредување.
Првиот потрес.

А она што следеше — беше уште пострашно.