Но приказната не заврши тука. Она што следеше беше нешто што никој не би можел да го претпостави.

Никогаш не сме помислувале дека човек може да почувствува толкава празнина и болка. Куќата, која пред само неколку дена одекнуваше од нејзината радост и детски глас, се претвори во тивка, студена сенка. Играчките ѝ стоеја на истото место — како да ќе се појави секој момент, ќе ни се насмевне и ќе ни подаде рачиња.
Но наместо тоа, нè дочека само длабоко, неподносливо молчење.

Лекарите направија сè што можеа. Ни кажаа дека сè се случило премногу брзо, дека понекогаш животот згаснува како пламенче на ветер. Но ништо не можеше да нè подготви за она што започна по трагедијата — нешта кои го доведоа во прашање сето она што го сметавме за реалност.

Првите чудни случувања се појавија речиси веднаш. Ноќе, кога куќата беше потоната во мрак, од ходникот се слушаа мали, тивки чекори. Исти такви какви што правеше додека се учеше да оди. Дрвените даски лесно крцкаа, како да поминувало нешто многу мало, многу лесно. Си велевме дека си замислуваме…

Но многу брзо стана јасно дека тоа не е само фантазија.

Една вечер, сосема јасно го слушнавме нејзиниот смев. Токму оној — кристално чист, краток, игрив. Доаѓаше од нејзината соба. Вратата, која сами ја затворивме пред да легнеме, полека се отвори сама, без никој да ја допре. Нè заледи од страв и неверување.

Токму тогаш го забележавме нешто што никогаш нема да го заборавиме. Под креветчето лежеше нејзиниот омилен плишан зајак — истиот оној без кој никогаш не заспиваше. Но ние тој ден го спакувавме во кутија, ја затворивме и ја ставивме високо во ормарот.
Најморничаво од сè беше што долгите уши на зајакот беа врзани точно онака како што умееше само таа. Со оние незграпни, ситни движења што ги имаат само детските прстиња.

Од тој момент натаму, чудни настани станаа секојдневие.

Прозорецот се отвораше секоја ноќ во истиот момент кога таа порано се будеше. Нејзината музичка кутија — која може да се активира само кога ќе се сврти металниот клуч — сама пушташе неколку ноти. А понекогаш, во темнината, почувствувавме лесно допирање по раката. Нежно, едвај забележливо… но неверојатно познато.

Највознемирувачкиот миг, сепак, дојде по две недели.

Утрото се разбудивме во сладок мирис на ванила — истиот оној мирис кој постојано го имаше на кожата, од кремот што го стававме секоја вечер. Мирисот беше толку силен и толку вистински што веднаш ни наврнаа солзи.
Во истиот миг, една од нејзините фотографии падна од ѕидот. Кога ја кренавме рамката, на стаклото стоеше мал отисок од детска рака. Совршен, чист, свеж — како допрен пред само неколку секунди.
Го споредивме. Не можеше да биде ничија рака освен нејзината.

Тогаш сфативме: можеби не е веќе меѓу живите, но не нè напушти. Беше тука, блиску, како да сака да ни каже нешто, да нè утеши, да покаже дека љубовта никогаш не исчезнува — само ја менува формата.

Неколку дена подоцна, додека седевме на подот во нејзината соба, опкружени со играчките, ноќната ламба трепна неколку пати.
И тогаш, на ѕидот, се појави сенка. Мала силуета. Детска. Крехка. Препознатлива до болка.
Сенката остана неколку секунди — потоа исчезна тивко, како да се стопи во воздухот.