Брзо ги потпишаа документите, како да сакаа што побрзо да ја затворат оваа страница од својот живот.
Само неколку дена претходно го продале семејниот дом – куќата во која Елоди поминала повеќе од шеесет години.

За нив тоа беше „стар, непотребен имот“.
Но за Елоди, тоа беше нејзиниот живот, нејзините најдраги сеќавања, нејзините болки и радости.

Нов сопственик стана Антоан Лемер, човек во своите четириесетти, реставратор на стар мебел.
Кога за првпат влезе во куќата, почувствува чудна топлина, како да во неа сè уште живее тивка, но силна приказна.

Додека расчистуваше на таванот, наиде на стара дрвена сандак.
Во неа имаше писма, фотографии, дневници, невестински превез и пожолтени тетратки со рецепти.
Но една мала тетратка со светлосина корица го остави без зборови.

На првата страница стоеше:

„За моите синови… ако некогаш посакаат да се сетат.“

Антоан прочита неколку редови — и срцето му се стегна.
Тоа беше исповед на жена која целиот свој живот го посветила на своите деца, а на крајот останала сама, оставена како да никогаш немала вредност.

Следниот ден Антоан дојде во домот за да ја најде Елоди.

Медицинската сестра зачудено праша:
— Дали сте роднина?
— Не… но носам нешто што е нејзино, одговори тој тивко.

Кога Елоди ја виде сандакот во неговите раце, замре.
Погледот ѝ се наполни со неверување.

— Тоа… е моето…
— Ја најдов на таванот. Сакав да ви ја вратам, рече Антоан.

Елоди полека го подигна капакот.
Пред неа оживеа целиот нејзин живот — писма, фотографии, спомени што мислеше дека се изгубени засекогаш.

Антоан седна покрај неа.

— Го прочитав дел од вашиот дневник — призна тој. — Сакав да ја разберам куќата… но всушност ве разбрав вас.

Елоди го гледаше долго време.
— Зошто… ми го враќате ова? — праша тивко.

Антоан воздивна.
— Затоа што и јас ја изгубив мајка ми. И би дал сè на светот ако можев уште еднаш да ѝ кажам дека никогаш не би ја оставил сама.

Елоди ја спушти главата. Една солза ѝ се стркала низ образот — првата по долго време.

Но приказната не заврши тука.

Антоан направи нешто што никој не можеше да го предвиди.
Нешто што и правниците и персоналот во домот го сметаа за лудост:

Одлучи да ѝ ја врати куќата на Елоди.

Не симболично.
Не како милост.
Туку вистински.

Започна правна постапка, се понуди да биде нејзин старател и ја реновираше куќата од темел — токму како што Елоди ја опишувала во своите стари белешки.

Кујната ја обоји во нејзината омилена светложолта боја.
До прозорецот го постави нејзиниот ќош за шиење.
Градината ја среди по нејзините спомени: рози, лаванда и клупата под кајсијата.

Кога сè беше готово, се врати по неа.

— Госпоѓо Моро… дали сакате да се вратите дома?

Елоди не можеше да поверува.
Солзите тивко ѝ паѓаа.

Кога пристигнаа во нејзината улица, соседите излегоа пред своите домови. Некои аплаудираа, други едноставно плачеа од трогнатост.

Елоди влезе во куќата бавно, како да се плаши дека ќе се распадне сонот.
Ги допре ѕидовите, длабоко вдишуваше — и се чувствуваше како дел од неа повторно да оживува.

— Зошто го правите ова? — праша шепотејќи.

Антоан ѝ возврати со благ поглед.
— Затоа што никој не заслужува да биде заборавен. И можеби… можеби и јас ве требав токму толку колку што и вие мене.

Но една тајна сè уште стоеше скриена.
Во сандакот имаше уште еден дневник — оној што Елоди никогаш не се осмелила да го отвори.
Во него се криеше откритие што можеше да го промени животот на двајцата.

А најголемото изненадување… дури допрва ќе дојде.