Под последната реченица, со раздрман, треперлив ракопис, стоеја уште три зборови:
„Тоj не ми е татко.“
Во истиот момент човекот остана без здив.
Автоматски погледна околу себе — напуштен пат, густа магла над водата, далечни светла што трепкаат низ мракот.
И само тивкото, едвај чујно стенкање на кучето, синџирот врзан за металниот мост и ситната хартија што ја држеше во рака — беа единствената реалност.
Но најстрашното од сè беше сознанието: ова не беше приказна само за сиромаштија, болест или очај.
Тука мирисаше нешто многу пострашно.
Премногу мрачно.
Тој го отстрани ошницата, ја зеде кучката во раце и почувствува колку е ладна и немоќна. Опухината на стомакот ја правеше тешка, но нејзиниот опаш едвај се помести — како последен знак доверба кон човек што мислеше дека го сретнала случајно.
— Издржи, девојче. Те носам. Веднаш.
Со мал нож што секогаш го носеше при себе ја пресече рѓосаната верижка.
Металот падна на асфалтот со звук што одекна како вик за сите што веќе не можат да викнат.
Ветрот го сечеше лицето, но тој не застана ни за миг.
Го носеше телото на Daisy кон моторот, тешко, неподатливо, но живо.
И доволно живо да се бори.
Но на половина пат, нешто во него се згусна.
Инстинкт.
Ладна трпка.
Се сврте — и ја виде.
Темна кола.
Паркирана во сенката под мостот.
Без вклучени фарови.
Но силуетата зад воланот — јасно видлива.
Некој набљудуваше.
И токму кога нивните очи се сретнаа, автомобилот тивко се придвижи, без нагло забрзување, како да не сака да остави трага. Потона во ноќта и исчезна по патот.
Тоа веќе не беше случајност.
Во ветеринарната клиника, каде што стигна со брзина што го пареше воздухот, конечно почувствува како му се враќа здивот.
Ветеринарите ја презедоа Daisy.
Започна борбата за нејзиниот живот — борба која можеше да трае неколку минути… а можеби и цела ноќ.
Моторциклистот седеше во ходникот, стиснувајќи го малиот хартиен лист меѓу прстите.
Размачкан, згужван, испишан од детска рака:
„Тоj не ми е татко.“
Што значеше тоа?
Кој беше човекот што одлучувал за судбината на кучето?
Зошто детето го нарекувало „татко“, а во исто време негирало?
И каде беше таа сега?
Ветеринарката излезе со уморен, но стабилен поглед.
— Да ја донесевте само еден час подоцна… — прошепоти таа. — Немаше да успееме да ја спасиме. Но има шанси. Мали… но има.
Тој кимна.
Обид да почувствува олеснување — но траеше само миг.
Телефонот вибрираше во џебот.
Порака од непознат број.
„Каде е?“
Студена линија му се повлече по грбот.
Уште една порака — веднаш потоа:
„Немаш право да ја земеш. Врати ја.“
И под неа — фотографија.
Направена пред само неколку минути.
Тоа беше тој.
Седечки во ходникот на клиниката.
Со белешката во раце.
Некој го следел.
Некој стоел блиску.
Некој чекал.
Но најужасното штотуку доаѓаше.
Третата порака:
„И девојчето врати го.“
Во тој момент тој разбра:
приказната за болното куче била само почеток.
Некаде таму, во темнината, стоеше мала Madison.
И таа беше во многу поголема опасност отколку што некој можеше да замисли.
А вистинскиот „татко“ — веќе беше на пат.
И доаѓаше брзо.