„НЕ ОТВАРАЈ“.
Во грлото ми се скоцка сува топка. Кој нормален човек би сокрил таква папка… во колбаса?
Се вкочанив неколку секунди, но љубопитноста ме победи. Секако дека ја отворив.
Внатре — еден единствен фајл. Видеоснимка. Датумот покажуваше дека е снимена вчера, буквално неколку часа пред да ја купам колбасата. Тоа значеше само едно: флешката била ставена многу скоро, намерно, со причина.
Кликнав на „Play“.
Екранот блесна со засилено бело светло. Камерата се тресеше, сликата скокаше нагло, како човекот што снимал да не ја држел камерата со рака, туку со треперлива, исплашена дланка.
Полека, раздвижената слика се стабилизира. Го препознав местото — производствен погон. Метални маси, ладни површини, а на подот темни траги… кои премногу брзо стануваа црвеникаво-црни. И веднаш сфатив — тоа не беше крв од животни. Беше премногу густа, премногу темна, премногу… човечка.
Мраз ме облија низ ‘рбетот.
Камерата се сврте и во длабочината на халата се појавија луѓе во бели мантили. Но мантилите не беа чисти, не беа санитарни — беа целосно натопени со кафеаво-црвени дамки. Работеа забрзано, нервозно. Еден тивко за’рмеше, и во истиот миг некој го удри по тилот. Тоа не беше удар за работа — тоа беше удар за потчинетост. Како работниците да не беа работници… туку заробеници.
Од позадина се слушаше шепот. Гласот беше искинат, како човек кој долго плачел пред да собере храброст да снима.
— Ако го гледате ова… ве молам… не купувајте ништо од нив. Ние… не знаевме. Не’ натераа. Ова… ова не смееше да стигне во продавниците. Но тие рекоа дека никој нема да забележи…
Камерата нагло се сврте налево. Во еден затемнет агол седеше жена. Рацете ѝ беа врзани, лицето модро, а очите широко отворени — превисоко отворени, како да виделе нешто што човек не треба да го види. Гледаше право во камерата… не, гледаше право во мене, како да ја пробива рамката на екранот.
На усните ѝ имаше засушена крв. Зад неа — огромен метален казан, до самиот раб наполнет со густо, темно нешто… што не смеев дури ни во мислите да го именувам.
Жената полека го отвори устата и едвај шепоти:
— Тие не’ користат… нас…
Снимката пресече одеднаш, како некој насилно да го исклучил уредот.
Само тогаш забележав дека не дишам. Воздухот ми се врати кога екранот повторно стана црн. Но тоа не беше крајот.
До видеото се појави нов прозорец. Сам. Без да кликнам нешто. Како некој во истиот момент да се поврзал од далечина.
Се отвори текстуална белешка со една единствена реченица:
„Веќе јадеше. Колку изеде?“
Како некој да ме истури со кофа мраз.
Се сетив: вчера изедов три тенки парчиња. Обични. Невини. Или… можеби не баш?
Што ако дел од „состојките“ не биле состојки? Што ако во тие фабрики се прави нешто што никој од нас не би го прифатил, дури ни како хорор приказна?
Направив чекор назад. Срцето ми чукаше до болка, дланките ми беа ладни. Се наведнав да ја извадам флешката, и тогаш ја забележав гравурата на нејзиното куќиште:
#17
Многу ситно, едвај видливо.
И тогаш, под белешката, се појави уште една порака. Самата се испиша, како да гледам нечија рака што не ја гледам:
„Ако ја најде #17, другите мора да се некаде околу тебе.“
Се завртев кон фрижидерот.
На долната полица стоеше преотворената колбаса. И веднаш видов — сега изгледаше поинаку. Пресекот беше потемен, како да се згрутчил, како нешто во него да зрело… да чекало.
И во тишината на станот, додека дишев плитко, слушнав звук.
Тенок. Пластичен.
Како мало движење.
Како нешто внатре да се поместило.
И тогаш сфатив:
Можеби флешката не била единствената работа… скриена таму.