Моментот кога постарата ја зеде бебето в раце беше благ, топол, речиси свет.
Сè додека не ми кажа реченица што ми ја замрзна крвта.

Лиза седеше на работ од болничкиот кревет, со прекрстени нозе, нежно држејќи ја малечката сестра свиткана во бело ќебенце. Беше облечена во црвен комбинезон, косата несредена врзана во мал опаш. Но во нејзините очи немаше само детска радост — имаше нешто постаро, подлабоко, непознато.
Тивка сериозност што не припаѓаше на дете од нејзини години.

Воздухот мирисаше на антисептик и топла кожа од новороденче. Сè уште дишев тешко по породувањето, уморна но благодарна. Месеци стравував — дали ќе ја прифати сестра си? Дали ќе чувствува љубомора, одбиеност, осаменост? И токму кога мислев дека сите грижи исчезнаа, Лиза се навали поблиску до бебето, ги отвори усните и шепна:

— Сега имам некој свој.

Насмевната, со олеснување, ја прашав:

— Некој за што, душичко?

Таа и понатаму гледаше во лицето на сестра си, а малите прсти полека го допираа рабчето од ќебенцето. Движеше внимателно, како да држи нешто што може да се скрши од еден погрешен здив. После неколку секунди тишина, таа тивко одговори:

— Некој кому можам да му ги кажувам тајните.

Срцето ми прескокна удар.
Почувствував студ по грбот, но се обидов да звучам мирно.

— Какви тајни, Лизо?

Тогаш ја крена главата кон мене.
Погледот ѝ беше остар, свесен, премногу чист за мало дете.

— Оние што не му ги кажувам на тато.

Не успеав ни да одговорам. Лиза се сврте назад кон бебето и повторно шепна — толку тивко што едвај ја чуев. Но сестрата на вратата ја слушна. Видов како се вкочани, очите ѝ се раширија од страв.

— И таа го гледа мажот во ходникот.

Погледнав кон отворената врата.
Празно. Само светлосен одблесок и бледа тишина.

Но Лиза не го тргна погледот од тој правец.
Стоеше како камен, како да има невидлива фигура таму, пред нас.

— Кој маж, душо? — прашав со пресечен глас.

Усните ѝ се развлекоа во бавна, чудно мирна насмевка.

— Тој што доаѓа ноќе. Кога спиете ти и тато. Стои покрај мојот кревет и гледа. Молчи, само дише.
Поглади нежно преку образот на бебето.
— Тој ми кажа дека ќе се роди. Пред вас да знаете. Дека ќе биде мала. И дека треба да ја чувам.

Го почувствував срцето како да се стегнува од внатре.
Таа зборуваше премногу јасно. Предобро.

— Што уште вели? — прашав едвај.

Лиза се наведна кон сестра си, со глас како да кажува тајна што пали воздух:

— Го шепоти нејзиното име. Исто како вашето.

Во истиот миг бебето пискаво заплака — силно, како да почувствувало студ што ние не го гледаме. Апаратурата крај креветот забрза. Воздухот се згусна, кожата ми се ежеше.

Лиза станува, подига прст до усните на бебето и шепоти:

— Тивко. Тој веќе е блиску.

И тогаш го почувствував.

Чекори.
Тешки. Ритмични.
Од ходникот. Сè поблиску.

Не младич.
Не доктор.
Нешто друго.

Ги прегрнав обете ќерки силно, како да се последното што можам да задржам од светлото. Знаев дека ова не е детска фантазија. Некој доаѓа во нашите ноќи. Некој што гледа. Чека.

Сега сме три.
Но третиот не е жив — и не ја напушта нашата врата.

И за првпат почувствував:
не сум сигурна дека сакам да ја слушнам вистинската приказна до крај.