На линијата не бил возрасен човек — туку мала девојка со тивок, потресен глас.

— Ве молам… дојдете кај нас. Под мојот кревет има некој. Шепоти. Пак го слушам…

Операторот, човек со долгогодишно искуство, заруменет од стотици драматични случаи, почувствувал студ по грбот. Тоа не беше фантазија, не детска измислица. Тоа беше вистински страв — гол, жив, парализирачки.

— Како се викаш, малечка?
— Миа…
— Каде се твоите родители?
— Во дневната. Не ми веруваат. Ми кажуваат дека си измислувам… ама не измислувам. Тој е тука…

Операторот не губел време — веднаш испратил полициска екипа и ја замолил Миа да не ја остава слушалката.
Набргу, за едвај десет минути, пред куќата на крајот од градот застанал полициски автомобил. Родителите го отвориле влезот со збунет и непријатен поглед.

— Таа повторно нешто си измислила, нели? — прашал таткото со насилен насмев.

Полицајците не влегле во расправија. Само побарале да ја видат детската соба.

Миа седела свиткана во аголот, со мече во рацете, како да се држела за единственото нешто што ја штити. Очите ѝ биле црвени, како да не спиела со денови. Без збор — само со рака покажала кон малиот кревет покриен со розево ќебенце.

— Кога е темно… тој зборува со мене — прошепотила.

Еден полицаец клекнал, ја насочил батериската ламба под креветот.
На прв поглед — само прашина, играчки, празнина.
Ништо.

— Не гледам никого. Веројатно лош сон или детски страв… — започнал, но неговиот колега го прекинал.

— Молчи. Слушај.

Тишината станала тешка како камен.
Неколку секунди. Потоа…

Шкрр… шкррр…

Полека, влажен звук — како долги нокти што гребат по дрвени штици. Како нешто живо што ползи.
Миа стегнала мече, шепнувајќи со скршен глас:

— Ви реков…

Светлината повторно се спуштила под креветот — овојпат подлабоко, посветено.

И тогаш го виделе.

Не сенка.
Не животно.

Човек.

Маж свиткан во тесната празнина, мртовечко слаб, со очи од кои не мигаше. Неговите прсти биле долги, валкани, со црни искршени нокти. Светлината ги погодила тие очи — празни, темни, гладни.
И мажот — се насмевнал. Бавно. Страшно.

— Надвор од собата! Сега! — извикал полицаецот.

Родителите се повлекле, девојчето испуштило писок. Полицајците се обиделе да го извлечат, но мажот рипнал напред со животинска сила, шиштајќи, како ѕвер. Гризел, се обидувал да се повлече назад, ноктите му крцкале по подот оставајќи траги како од канџи. По неколку минути мачна борба, успеале да го совладаат и да го однесат.

Но вистинската студеност дошла по тоа.

Под креветот пронашле три детски рисунки.
На секоја — истата сцена:
соба, мало девојче…
и под кревет — две темни очи.

На една од цртежите, несигурно, со детски ракопис, пишувало:

„Тој гледа додека спијам.“

Родителите онемеле. Сите нејзини плачења, сите барања да остане светлото — тие ги сметале за фантазии. А вистината била под нивните нозе, секоја ноќ, секој здив.

Потоа било утврдено дека човекот бил бездомник. Неколку ноќи се провлекувал низ отворено прозорче и се криел под креветот. Никој не знае колку долго би останал — ниту што чекал.

Сега Миа спие само со светлина.
Мајка ѝ ја проверува собата пред секој сон.
Таткото двапати ги заклучува прозорците и вратите.

А понекогаш — кога ноќта станува премногу тивка,
кога куќата дише само сама со себе —

повторно се слуша оној звук.

Тивко. Полека.
Како враќање на нешто што никогаш целосно не си заминало.

И ако се наведнеш доволно блиску… можеш да чуеш шепот.
Едвај слышен. Но вистински.