Валентина Ивановна ги протри дланките, обидувајќи се барем малку да се стопли. Ладниот ветер силно минуваше низ алејата, влечејќи со себе суви лисја — како да ги носеше последните трошки од туѓи заборавени надежи. Бим се прилепи до нејзините нозе, тивко сурачкаше — едвај чујно, но таа го слушна. Беше гладен. И гладен не само за храна… туку и за мир. За сигурност.
— „Знам, мил мој… знам,“ прошепоти таа. Гласот ѝ затрепери — од студ или од очај, не знаеше. Но тишината ненадејно ја пресече
[...]
