Обично не правев големи прослави — неколку честитки, малку тивка атмосфера, едноставна вечер. Но оваа година посакував нешто друго. Посакував топлина, човечка близина и присуство на луѓето што со години ги сметав за мои најблиски.

Се решив да ги поканам кај мене. Цел ден готвев, подготвив јадења што сите ги сакаа, купив добро вино, ја средив масата, запалив свеќи. Станот мирисаше на домашна храна и беше топол и пријатен. Помислив дека конечно ќе имам вечер која долго ќе ја паметам. Ги повикав да дојдат во шест.

Во шест часот веќе стоев покрај прозорецот и ја гледав улицата. Очекував да ги видам како доаѓаат, барем некој од нив. Но надвор — тишина.
„Сигурно ќе задоцнат“, си реков. Неколкумина од нив никогаш не биле точни.

Минувaа минутите. Половина час. Потоа еден час.
Го земав телефонот — ни порака, ни пропуштен повик.

Им напишав во групата:
„Каде сте?“

Никаков одговор. Како да испратив порака во празнина.

Се јавив на секој одделно. Ниедно јавување не беше примено. Седев пред масата што ја подготвив со толку внимание и почнав да чувствувам како тежина ми се спушта на градите. Она што се надевав дека ќе биде пријатен роденден, полека се претвораше во мачна самотија.

Околу девет часот сфатив дека никој нема да дојде. Полека почнав да ја расчистувам масата, без да размислувам. Во тој момент телефонот вибрираше.

Се надевав дека конечно ќе добијам објаснување. Но тоа не беше порака од нив.

Беше известување од социјалните мрежи.

Го отворив — и срцето ми застана.

Фотографија.
Моите „пријатели“.
Сите.
Заедно.
Седнати на свечена маса — ама во туѓ дом.

Се смеат, наздравуваат, а зад нив балони и украсена просторија.
Под фотографијата пишуваше:

„Незаборавна вечер кај Тимур! 35 години — вистинско славење!“

Тимур…
Човекот со кого се скаравме пред неколку месеци, кој потоа ме избриша од својот живот како да никогаш не сум постоел.

Продолжив да ги гледам сторињата — и тоа што го видов следно, ме пресече.

Гласен смеа. Музика. Видеа едно по друго. А меѓу нив — коментари што болеа како нож:

— „Само немојте да му пишете, договорено?“
— „Не ми се седи пак во неговата тишина таму.“
— „Кај Тимур е поинтересно, човек знае да создаде атмосфера.“
— „Само да не се појави, ќе ни ја расипе вечерта.“

Смеа. Долг, искрен, но суров.

Треперев. Не од студ, туку од болка. Решив да му напишам на Алек — човек кој го сметав за најблизок пријател.

„Зошто не дојдовте?“

Одговорот стигна брзо. Пресуво.
„Не сфаќај лично… во последно време си малку повлечен. Кај Тимур беше повесело. Така испадна подобро. Се случува.“

„Се случува.“
Толку лесно го избриша нашето пријателство.

Неколку минути подоцна добив порака и од Тимур:

„Сега веќе знаеш. Не се лути. Старите групи се распаѓаат. Вечерта беше одлична. Добро што не дојде — ќе беше непотребна непријатност.“

Во тој момент нешто во мене трајно се скрши.

Не почувствував ниту лутина, ниту солзи.
Само огромна празнина.

Седев во мојот стан, опкружен со оладени јадења, догорени свеќи и тишина што ме проголтуваше. И тогаш ја сфатив вистината:

Понекогаш роденденот не е празник.
Туку откровение.
Момент кога сфаќаш кој навистина е со тебе…
и кој одамна заминал од твојот живот, иако тоа не го признал гласно.