Матичарот ги изговараше свечените зборови, оние што пред еден месец ми звучеа како дел од бајка. Денес, пак, се губеа зад тивкиот шепот на гостите, зад нивните погледи што сечеа подлабоко од секој збор.

Тие не нè гледаа како двојка.
Гледаа во мене.
Како да правам чекор што ќе ме одведе во несреќа од која нема враќање.

Но јас ништо не жалев.
Се борев за него.
И го сакав него, токму таков какви што му стана животот – тежок, но мој сопствен избор.

Тој ја зеде мојата рака. Топлина почувствував, но и напнатост, некоја чудна стравопочит како да ме држи за последен пат. Го стегаше мојот дланка посилно од вообичаено, како да се плаши дека светот ќе ме украде од него.

И тоа ме болеше повеќе од сите сожалувачки погледи околу нас.

— Подготвена ли си? — прошепоти со насмевка што некогаш ми ја палеше душата, а денес ме притискаше до солзи.

— Секогаш, — одговорив.

Гостите станаа. Музиката се смени во тивка, емоционална мелодија. И тогаш го забележав неговиот здив – брз, исечкан, како да трчал, а не можеше да оди повеќе од една година. Лицето му беше осветлено со болна бледина, а ситни капки пот се собираа на челото.

Се наведнав кон него.

— Дали ти е лошо?

Сакаше да одговори, но замолкна. И во истиот миг го пушти мојот дланка.
А потоа се случи нешто што никој – буквално никој – не го очекуваше.

Се потпре на потпирачите на инвалидската количка.
И почна да се крева.

Прво помислив дека ми се причинува. Но не.
Тој навистина се исправуваше. Полека, мачно, со болка што се читаше во секој негов мускул. Заби стегнати, грбот му се тресеше, но одлучноста во очите го држеше исправен.

— Што правиш? — прошепотив вознемирено. — Не можеш…

Но тој веќе стоеше.
Несигурно, со коленици што му се тресеа, но стоеше.

Во салата одекна колективен возглас. Некои гости си ги покрија устите, други се вкочанија како статуи. Музиката продолжи да свири, а реалноста пред нас се кршеше во нешто неверојатно.

Тој стоеше пред мене за првпат по несреќата.

И ме гледаше со поглед што ме пресече до сржта – болка, љубов, гордост и страв во едно.

— Не можев… — рече тешко дишејќи. — Не можев седнат да ти ветам живот. Сакав… барем овој момент… да стојам пред тебе… како порано.

Усните ми се затресоа.
Солзите ме печеа.
Пред себе не го гледав човекот што нешто загубил – го гледав човекот што се бореше да ми подари чудо.

Тој направи чекор.

Мал. Нестабилен.
Но чекор.

Во салата настана тишина толку длабока, што можеше да се слушне и сопственото срце.

Тој чекореше кон мене.
Секој негов чекор беше битка – со сопственото тело, со болката, со границите што му ги наметна судбината.

Кога конечно дојде до мене, нозете му попуштија. Јас го прегрнав силно, како да можам да го задржам исправен само со љубов. Телото му се тресеше, рацете му беа ледени, но во очите му гореше живот.

— Те сакам, — прошепоти. — Благодарам што никогаш не ме напушти. Што во мене ја гледаш личноста… а не мојата слабост.

Солзите ми паѓаа по образите.

— Ти си мој дом, — му одговорив тивко. — Не мораш да одиш. Мораш само да бидеш со мене.

Во тој момент видов нешто неверојатно.
Лицата на гостите се променија.
Сожалувањето исчезна.
Немаше повеќе сожалителни погледи.

Имаше почит.

Тој повторно седна во количката – изморен, блед, но посреќен од кога било.

И тогаш сфатив: од овој ден нашите животи никогаш повеќе нема да бидат исти.

Зашто љубовта не бара нозе за да оди напред.
Љубовта ја наоѓа патеката таму каде што другите гледаат ѕид.
Љубовта крева, дури и кога силите се на самиот крај.

И токму тој ден, пред сите тие зачудени погледи, ние разбиравме едно:
заедно можеме сè.