На прв поглед, халата изгледаше празна и мртва… но кога месарот ги навикна очите на темнината, почувствува дека не е сам.
По подот и по урнатите ѕидови се движеа чудни сенки. Долги, искривени, тивки. Не личеа ни на животни, ни на нешто човечко. Беа премногу брзи, премногу нерамномерни за да бидат нормални живи суштества. Тие сенки се виткаа и се расплетуваа како живи, како да имаат своја волја.
И тогаш ги виде.
Од темнината, полека и полугласно, се појавија десетици мали, црвени очи. Не трепкаа. Не се поместуваа. Само гледаа — директно во него. Тие очи беа прицврстени на суштества со долги, кршливи екстремитети, како искривени коски со тенка, жолтеникава кожа што се лепеше по нив како влажна хартија. Секое движење им беше грчливо и неприродно.
На подот имаше расфрлани коски, испукани и стари, но и свежи. Парчиња месо, исушени траги од крв, влажни дамки. Тоа не било обично скривалиште. Ова била некаков вид… хранилиште. Местото каде тие суштества го добивале својот „оброк“.
И тогаш, во десниот агол, месарот забележа нешто што му го заледи крвотокот.
Мала дрвена колиба, грубо склопена од отпадни даски. На неа — закачени детски цртежи: куќи, дрвја, цветови, насмеани ликови. Под нив — стара табличка со детски ракопис.
„НЕ НИ НОСАТ ДА ЈАДЕМЕ. ТАА ЖЕНА НЕ ЧУВА.“
Месарот трепна, не верувајќи. Започна да сфаќа… но не сакаше да прифати.
Тогаш се слушна звук — мек, плачлив, како дете што се обидува да го задуши плачењето. Од зад еден куп метален отпад излезе мала фигура. На прв поглед — дете. Но лицето… половина човечко, половина прекриено со истата проѕирна, жолта кожа како чудните суштества. Едното око нормално, другото — црвено, светливо, исто како очите што ги виде пред малку.
Детето го погледна право в очи.
— Таа ни носи храна… — прошепоти со глас кој звучеше двојно, како две суштества да зборуваат од едно тело. — Ако престане… ќе умреме. Тие… бараат месо…
Месарот почувствува како земјата под него исчезнува. Тоа не биле чудовишта. Тоа биле луѓе. Луѓе што преживеале катастрофа, затворени во фабрика каде пред десет години, според гласините, се изведувале тајни експерименти. Луѓе кои никогаш не биле спасени. Луѓе кои мутирале.
И само една жена ја дознала вистината.
Само една жена — стара, тивка, незабележлива — одела секој ден да ги храни. Да ги смирува. Да им даде последна шанса да се борат со сопствениот ужас.
Месарот се заврте да се повлече, но зад него стоеше таа. Истата жена. Со поглед полн со болка и умор, но не со омраза.
— Сега знаеш, — рече таа тивко. — Знаеш зошто молчам. Ако дознаат… ако ги откријат… ќе ги убијат сите. Јас не можам да дозволам тоа.
Месарот се обиде да каже нешто, но веќе беше доцна.
Од халата почнаа да излегуваат суштествата. Со грлести звуци, гладни, вознемирени. Нивните сенки се спојуваа во една огромна, заканувачка маса што се движеше кон него.
Старушката ги крена рацете.
— НЕ! Тој не е непријател! — викна.
Но нешто беше поинакво овојпат.
Надвор, зад скршените прозорци, се слушаа сирени. Се приближуваа.
Полиција.
Некој известил. Некој ја видел старушката како влегува секој ден. Некој решил да ја „спаси“.
Но таа знаеше: полицијата нема да разбере.
Месарот знаеше: полицијата ќе пука.
А суштествата — ќе се бранат.
И таа ноќ… нешто што било скриено со години конечно ќе излезе на виделина.
Градот никогаш повеќе нема да биде ист.