Неговите образи беа измрзнати, рацете му се тресеа, но тој ја држеше новородената сестричка толку силно, како да се плаши дека некој ќе ја грабне од него. Не се противеше, не бегаше — само ја стискаше до себе, како тоа да е единствениот начин да ја заштити.

Педијатарот внимателно ја зеде бебешката и брзо го провери нејзиниот пулс, дишењето, реакциите. Девојчето беше целосно здраво — мирно, како да ништо од хаосот што ја опкружуваше не го допира.

Но кај момчето… неговиот поглед беше нешто што не му прилега на дете со шест години. Тоа беа очи полни со страв, болка и спомен што никој возрасен не верувал дека го носи во себе.

Мајката сè уште спиеше по тешкото породување, не знаејќи дека нејзините две деца на кратко исчезнале. Таткото стоеше до ѕидот, блед, шокиран и целосно растроен.
— Зошто го направи ова? Зошто? — шепотеше, како да прашува сам себе.

Дури кога момчето го одведоа во мала соба за испрашување и му зборуваа нежно, тој конечно проговори:
— Сакав да ја спасам, — прошепоти. — Слушнав дека ќе ја однесат.

Сестрите и лекарите се погледнаа меѓусебно збунето.

— Кој ќе ја однесе? — тивко праша психологот.

Момчето го гризна усната, очите му се наполнија со солзи.
— Истите… што го однесоа мојот братче.

Во собата настана ладна, длабока тишина.

Таткото одеднаш се исправи, како некој да го удрил:
— Сине, немаш братче… никогаш не сме имале друго дете.

Но момчето не го погледна.
— Имавме, — изговори со глас што се кршеше. — Пред две години. Мама плачеше. Ти викна на докторите. Го однесоа… рекоа дека ќе го префрлат… и никогаш не го вратија.

Сите возрасни онемеа.
Она што тие мислеа дека детето не можело да го сфати, тој го чувал длабоко во себе цели две години.

И денес, кога слушнал дел од разговор меѓу две сестри дека „бебето утре ќе се премести“, неговиот ум го разбрал тоа како страшно повторување на минатото:
ќе ја однесат.
ќе ја изгуби.

Една од сестрите избледе, сфаќајќи го недоразбирањето:
— Говоревме само дека треба да ја преместиме во друга соба… бидејќи оваа ќе се реновира. Ништо повеќе…

Но за детето тоа звучеше како пресуда.

Психологот се наведна кон него:
— Си се плашел дека ќе ја изгубиш, нели?

Тогаш момчето конечно се расплака — тивко, болno, како солзите две години да чекале да излезат.
— Не сакав… да исчезне. Како него.

Кога ја разбудија мајката и ѝ кажаа што се случило, нејзиниот крик одекна низ целиот ходник. Таа потрча кон децата, ги прегрна силно, како со своето тело да сака да ги заштити од секоја можна болка. Таткото ги обви со треперлива рака, обидувајќи се да остане прибран.

Лекарите стоеја настрана, тивки и замислени.
Сфатија нешто што често се занемарува:

Детето не секогаш треба да биде заштитено со молк.
Понекогаш токму тишината го повредува најмногу.

Кога таткото конечно го прегрна својот син, момчето се скрши во неговите раце и прошепоти кршејќи се од плач:
— Сакав само… да остане жива.

И никој не го осуди.
Зашто сите разбраа: неговиот чин не бил непослушност, туку очајнички обид да заштити уште една љубена душа — обид на мало срце кое одамна носело премногу тежина.