Кажи го ПИН-кодот од картичката. Мама е во продавница, сака да купи нов телефон.
Беше седум часот наутро. Јас уште дишев тивко, уморна, со затворени очи. Во следната секунда — целата реалност ми се урна врз лицето.
[...]
NEWS
До службата за итни повици пристигнал телефонски повик што подоцна ќе стане тема на разговор во целиот град.
На линијата не бил возрасен човек — туку мала девојка со тивок, потресен глас. — Ве молам… дојдете кај нас. Под мојот кревет
[...]
Мајка сум на две ќерки — една новородена и една четиригодишна.
Моментот кога постарата ја зеде бебето в раце беше благ, топол, речиси свет.Сè додека не ми кажа реченица што ми ја замрзна крвта.
[...]
Шерон Стоун блеска во бикини на 66 години — прослава на самодовербата, автентичната убавина и вечната сила
Шерон Стоун отсекогаш била жена која живее храбро, зборува искрено и го прегрнува животот со ентузијазам со кој малкумина можат да се мерат.
[...]
Кога флешката кликна во портот, екранот трепна како низ жиците да поминува нешто тешко, студено и мрачно. Не очекував ништо посебно — можеби обични фајлови, некакви документи, фотографии или музика. Но имаше само една папка. Куса, тешка, како туѓ шепот пресечен на половина:
„НЕ ОТВАРАЈ“. Во грлото ми се скоцка сува топка. Кој нормален човек би сокрил таква папка… во колбаса? Се вкочанив неколку секунди, но
[...]
…Но она што стоеше веднаш под детскиот потпис го заледи моторциклистот повеќе од ноќниот ветер над реката.
Под последната реченица, со раздрман, треперлив ракопис, стоеја уште три зборови: „Тоj не ми е татко.“ Во истиот момент човекот остана без здив.Автоматски
[...]
…На снимката од камерата нешто блесна. Прво — како сенка. Размачкан силует, едвај видлив одсјај. Помислив дека се само пречки во сигналот. Но сенката почна да се движи премногу јасно… и премногу намерно.
Го доближив телефонот до лицето. Срцето ми чукаше како да сака да избега од градите. Токму до креветчето на мојот син…стоеше некој. Не
[...]
Војникот ја погледна внимателно, како да се обидува да разбере зошто жената толку пребледе. Накриви глава малку — токму така како што тоа го правеше човекот кого некогаш го познаваше премногу добро.
Таа не можеше да дише.Не можеше да зборува.Усните ѝ се тресеа. — Вие… не е можно… — прошепоти, но гласот ѝ предавнички затрепери.
[...]
Баба Ана отсекогаш живееше скромно, тивко, речиси незабележливо за светот. Малата куќичка на крајот од селото, градината, стариот бунар и нејзиниот секојдневен распоред: наутро — чај, преку ден — работа во дворот, навечер — плетење.Единственото нешто што ја прекинувало таа тишина биле спомените на четирите волчиња што некогаш ги спаси.
Со годините сите во селото одамна заборавија на нејзиниот подвиг — дека во нејзиниот дом некое време живееле диви животни. Луѓето си живееја
[...]
Валентина Ивановна ги протри дланките, обидувајќи се барем малку да се стопли. Ладниот ветер силно минуваше низ алејата, влечејќи со себе суви лисја — како да ги носеше последните трошки од туѓи заборавени надежи. Бим се прилепи до нејзините нозе, тивко сурачкаше — едвај чујно, но таа го слушна. Беше гладен. И гладен не само за храна… туку и за мир. За сигурност.
— „Знам, мил мој… знам,“ прошепоти таа. Гласот ѝ затрепери — од студ или од очај, не знаеше. Но тишината ненадејно ја пресече
[...]