Но штом ги симнував скалите, уште заспан и поспано триејќи ги очите, ме удри мирис кој не требаше да биде таму — свежо печени палачинки, топло какао и мирис на нешто чудно, но домашно.
Пojадокот веќе беше сервиран.

Масата беше подготвена совршено. Во чашите имаше сок, чиниите беа подредени како во ресторан, а салфетките внимателно свиткани. На средина лежеше мал лист хартија, испишан со детски ракопис:
„Тато, денес ние се грижиме за тебе. Не грижи се, сè е во ред. Те сакаме.”

Срцето ми затрепери. Моите ќерки имаат шест и осум години. Премногу мали за да ја вклучат ринглата сами. Премногу мали за да подготват цел појадок без ризик. Мислев дека можеби е само игра, детски обид да ме изненадат… но сè беше вистинско.
И тогаш го забележав нешто што ме замрзна одвнатре: влезната врата беше подотворена.

Застанав како прикован.
Сигурно ја заклучив синоќа. Тоа го правам секоја вечер откако нивната мајка исчезна без трага пред две години. Ветрот немаше како да ја отвори — бравата автоматски се затвора.

Тоа можеше да значи само едно: некој бил внатре.

Ги повикав моите девојчиња. Тишина.
Студена паника ми се спушти во стомакот. Домот кој го знаев напамет одеднаш ми изгледаше туѓ — премногу тивок. Тишина што не носи мир, туку предупредување.

Поминув од дневната, па низ ходникот.
Ништо.
Ниту еден звук.

И тогаш слушнав тивко шепотење од детската соба. Се приближив, срцето ми чукаше како да сака да избега од градите. Ја отворив вратата polека…

Ќерките седеа на подот, свиени една до друга, држејќи стара дрвена кутија што никогаш порано не сум ја видел. Но зад нив, на стаклото од прозорецот, имаше нешто што ме вледени: каллив отпечаток од рака.
Како некој да се потпрел на прозорецот — можеби додека бегал.

— Тато, види! Ова беше оставено пред вратата!
Во кутијата имаше фотографија. На неа — јас, снимен пред години…
А зад мене силуета, заматена и заканувачка. Како сенка што ме следела долго време.

Крвта ми се заледи.
Никогаш ја немав видено таа фотографија.
Никој не можел да ја направи — барем не некој што го знам.

На задната страна беше напишано со брз, нервозен ракопис:
„Она што беше започнато — не е завршено. Ќе се видиме скоро.”

Ќерките ме погледнаа исплашено и веднаш ме прегрнаа. Чувствуваа дека нешто не е во ред. Јас стоев таму, држејќи ја фотографијата што го претвори обичното утро во кошмар.
Нивното мало, невино изненадување…
во миг стана дел од една мрачна приказна.

Таа вечер не спиев. Седев во дневната со вклучена ламба, слушајќи го секој звук. Секоја пукање, секое движење надвор звучеше како чекор.
И длабоко во себе знаев:

Некој нè набљудува.
Некој планира да се врати.
А јас… јас сум единствениот што може да ги заштити.
Дури и ако треба да се соочам со вистината која одамна ја избегнувам —
дека оној што игра со нас можеби не е странец.