А пред тоа изгледал сосема поинаку — речиси непрепознатливо. Неговата неверојатна трансформација ги остава луѓето во шок секојпат кога ќе ја чујат неговата приказна.

Човекот се викал Жулиен Бастиен. Тивок, скромен и повлечен, тој живеел едноставен живот во мала работилница, далеку од вниманието на светот. Никогаш не барал да се истакне, никогаш не посакувал да биде забележан. Имаше нежни црти, мирен поглед и насмевка што брзо исчезнувала. Беше човек што лесно се губи во масата. Но една дождлива ноќ засекогаш го промени неговиот живот.

Се случи на осамена патека, каде што дождот ја претворил асфалтната површина во лизгав кошмар. Жулиен изгубил контрола над возилото; автомобилот прво занесол, а потоа излета од патот и се превртел неколку пати пред да застане згужван и оштетен до непрепознатливост.

Кога спасувачите го извлекле, не можеле да поверуваат дека е жив. Телото му било тешко повредено: длабоки исеченици, согорувања, кожата му била исшарана со траги од скршено стакло и искри од електричен краток спој. Лекарите го спасија, но веднаш беше јасно — неговиот изглед никогаш нема да биде ист.

Месеци по несреќата, Жулиен одбивал да се погледне во огледало. Се плашел од тоа што ќе го види. Се плашел од сопственото ново лице, од телото кое му изгледало туѓо, како да и припаѓало на друга личност. Кога конечно се осмелил да се погледне, вистината го погодила како молња.

Од огледалото го гледал човек со лице полно со неправилни лузни, изгореници и болка впишана во секој сантиметар. Тоа не бил човекот што го познавал. Тоа бил преживеан, но и скршен човек. Во тој миг, Жулиен решил дека ако не може да го врати својот стар лик — тогаш ќе создаде нов.

Првата тетоважа била мала, нанесена на рамото. Била симбол на нов почеток. Потоа дошла друга. И уште една. И така започнал процес кој постепено се претворил во опсесија. Тетоважите ги покривале неговите раце, гради, грб, нозе. Иглите станале дел од неговото заздравување. Со секоја нова линија, тој го погребувал минатото.

Тетоважерите сведочеле дека никогаш немале клиент со таква издржливост. Жулиен седел со часови без да се помести, како болката да го прочистувала наместо да го мачи. Секој симбол имал значење, секој мотив бил парче од неговата нова историја, но тој ретко откривал што претставуваат. „Приказните веќе живеат на мојата кожа,“ знаел да каже.

Кога се завршил целиот процес, трансформацијата била целосна. Денес, 95% од неговото тело е покриено со тетоважи, кои заедно создаваат моќна, драматична и длабоко потресна визуелна мозаика. Неговото лице – некогаш мирно и незабележливо – сега е сложена уметничка површина што ја крие трагедијата, но гордо ја покажува новата личност што ја создал.

Луѓето на улица се вртеа по него. Некои во восхит, други во шок. Но ниту еден поглед не беше рамнодушен. Човекот кој некогаш бил невидлив, сега беше фигура што никој не можеше да ја игнорира.

А кога ќе го прашаат дали жали за изборот, тој секогаш одговара мирно и без двоумење:
„Не. Несреќата ми го одзеде старото лице, но ми подари можност да создадам своја сопствена приказна. Конечно станав оној што долго се плашев да бидам.“

Така трагедијата стана почеток на ново раѓање. Приказна за човек кој ја претвори болката во сила и сопственото тело во сведоштво за храброст, борба и нов идентитет.