А потоа останаа вцепенети.

На покривот од бело комбе стоеше постар маж со посивена коса. Во рацете држеше огромен чекан, кој го крена над главата и го спушташе со таква жестокост, што секој удар ја виткаше каросеријата како да е направена од тенок лим. Парчиња боја летаа во воздухот, металот пукаше, а шофершајбната се распаѓаше во блескави фрагменти што паѓаа како стаклен дожд по улицата.

Луѓето стоеја молкум, парализирани. Мажот викал нешто неразбирливо — претрупано од болка, мешавина од молитви, клетви и крик. Очите му беа расфокусирани, изгубени, како да гледа во нешто што другите не можат ни да го замислат. Никој не се осмели да му пријде. Настанот изгледаше премногу личен, премногу трагичен — како да станале сведоци на нечие тивко пропаѓање.

Еден млад минувач конечно собра храброст да ја повика полицијата. По неколку минути улицата ја пробија сирени. Патролно возило застана со свистење, двајца полицајци потрчаа кон комбето, се качија и внимателно го симнаа човекот. Чеканот со тресок падна на асфалтот.

Но она што следеше — ги остави сите без здив.

Мажот не се бореше, не се противеше. Седна на тротоарот, ја згрчи главата меѓу рацете и почна да плаче. Не обичен плач — туку длабок, задавен, како плач од човек што изгубил нешто поважно од сопствениот живот.

Полицајците клекнаа до него, тивко прашувајќи што се случило. Долго молчење. А потоа тој ги крена очите — и во нив имаше толку болка, што неколкумина од присутните инстинктивно се повлекоа назад.

— Ова комбе… не е мое, — прошепоти. — Никогаш не било мое…

Полицајците се намрштија, но продолжија да слушаат.

— Го купи мојот син. Пред еден месец. Ми рече дека конечно заштедил, дека сака да започне нов живот, да заработува чесно. Беше горд… а јас уште повеќе бев горд на него.

Мажот длабоко воздивна, како секој збор да го исекувал одвнатре.

— Вчера навечер… го најдоа мртов.

Улицата замолкна дури повеќе. Една жена покри уста со рака. Некој друг шепна тивко, не верувајќи што слуша.

— Рекоа дека е самоубиство, — продолжи тој. — Но јас го познавав мојот син. Тоа не беше тој. Тој никогаш не би ме оставил сам.

Мажот затвори очи, но солзите пробија низ трепките.

— Денес ми се јавија неговите пријатели. Ми ја кажаа вистината.
Го натерале да земе кредит. Го уценувале. Му се заканувале. Ова комбе… — со треперлива рака посочи кон изгмечениот покрив — …станало негово проклетство. Секој ден нови долгови, нови притисоци, нови закани. Го кршеле малку по малку… додека не го скршиле сосема.

Никој не се помести. Тишината беше толку густа, што дури и чекор би звучел како вресок.

— Утрово го видов комбето како стои овде… мирно, недопрено… како да нема вина за тоа што го одзеде мојот син. И тогаш… тогаш сето нешто во мене пукна. Мораше да биде уништено. Мораше да исчезне.

Токму во тој момент се слушна звук на камера. Потоа уште еден. Телефони се кренаа во воздух како рој гладни светулки, обидувајќи се да го заробат моментот.

— Престанете! — викна еден полицаец. — Спуштете ги телефоните!

Но предоцна. Мажот погледна — и виде десетици објективи уперени во неговата болка.

— Ве молам… — прошепоти ломно. — Не снимајте… Ова не е приказна за интернет… Ова е… сè што остана од мојот син…

Полицајците го опкружија, го изолираа од толпата, го подигнаа внимателно и го поведоа кон нивното возило.
Но неговиот пригушен плач уште долго одекнуваше меѓу старите ѕидови на уличката.

А расипаното комбе остана да стои — темно, скршено, како мрачен споменик на тоа колку суров може да биде светот.

И сите кои беа таму, помислија на истото:

Како да ја најдеш правдата, кога оние што ги уништуваат животите — никогаш не ги покажуваат своите лица?