На подот лежеше нешто мало, невообичаено зелено, толку чудно што неколку секунди не можев ни да разберам што гледам. Личеше на парче откорнато од некоја собна билка… или можеби дел од играчка што паднала без да забележам.
Се доближив внимателно, обидувајќи се да го сфатам обликот. Но ништо во тоа суштество не изгледаше природно. Формата беше премногу правилна, зеленикавата боја – неприродно силна, а од страните излегуваа темни, тенки „шила“ што повеќе наликуваа на пластика отколку на нешто живо. Ниту еден познат организам не се вклопуваше во оваа слика.
И тогаш — се помрдна.
Студ ми помина низ целото тело. Она што мислев дека е некој безживотен предмет се стегна и полека, тивко започна да се влече по подот. Дури тогаш сфатив дека пред мене има живо суштество — но такво што не личеше на ништо што сум видела во животот. Неговото движење беше чудно мазно, туѓо, како да доаѓа од свет што го нема на мапата.
Телото му блескаше во силно неон-зелено, како само да произведува светлина. Со секое негово придвижување остануваше тенка, влажна трага, како лента од густ сок. Се наведнав поблиску, но сепак држејќи растојание: телото беше целосно мазно, без очи, без нозе, без сегменти. Една единствена чудна маса.
Но и покрај тоа — чувствував дека ме „осетува“.
Секој пат кога ќе мрднев или подлабоко ќе вдишев, темните шилци на страните му трепкаа едвај забележливо. Како да реагираше на воздухот, на звукот, на мојата близина. Напнатоста што се создаде околу мене беше толку силна што ми се чини дека можев да ја допрам.
И тогаш одеднаш — се забрза.
Суштеството се стрела напред како зелена искра, толку брзо што скокнав назад од страв. Во еден миг исчезна под масичката во средината на собата. Побрзав да погледнам под неа — но таму го немаше. Никаде. Како да се стопи во сенката.
Стравот што ме обзеде беше леден.
Како може суштество толку светло и забележливо да исчезне? Каде е? Зад мебелот? Меѓу пукнатините? Или — најстрашната мисла — дали е веќе премногу блиску, а јас едноставно не го забележувам?
Одеднаш, во најмрачниот агол на собата, приметив слаб зелен отсјај. Кога се доближив уште малку со погледот, срцето ми застана: суштеството полека се качуваше по ѕидот. Се движеше нагоре како гравитацијата да не важи за него. Држеше на вертикалната површина неверојатно цврсто, како да има невидливи лепливи подлоги.
Тој призор беше толку нереален што ме остави без здив.
Тоа не можеше да биде инсект. Не можеше да биде ниту некакво тропско суштество донесено со овошје или растенија. Ова беше нешто целосно различно — нешто што не би требало да постои во дом на човек.
Со раце што трепереа, го зедов телефонот и почнав да пребарувам што би можело да биде. Но ништо не се поклопуваше. А додека јас очајно барав одговор, суштеството продолжуваше да се движи нагоре, како да бара совршено место каде ќе се сокрие… или ќе нападне.
Кога конечно дознав што е тоа, буквално онемев.
Тоа мало, привлечно зелено суштество, што изгледаше како дел од играчка, всушност било опасно. Неговата светкава боја не беше случајна — била предупредување. И само да го допрев со гола рака… последиците ќе беа многу сериозни.
Се уште сум благодарна што навреме сфатив колку опасност стои пред мене.