Воздухот стоеше неподвижен, како пред наезда. На рачката од вратата висеше согорена борова гранка, завиткана во згужвано парче хартија. Темно-кафеава, на места целосно почернета — како некој намерно да ја запалил, ја оставил огнот да ја изеде, па го изгаснал и внимателно ја поставил таму. Знак кој не бара зборови.

Првата мисла ми беше јасна и остра: ова не е шега.
Се завртев, погледнав околу — двориштето тивко, празно, чудно студено. Ги проверив и камерите при влезот, клекнав и под автомобилот да погледнам, како да очекував втор знак, нешто поголемо, нешто што ќе го продолжи ова. Во главата ми вриеја можни причини: лут сосед? Закана? Тивка порака од некој што не го знам? Или можеби… од некој што ме избрал.

Не сакав ни да ја допрам гранката. Носеше чувство на предупредување, на нешто што се доближува. Но љубопитноста тивко, тивко го совлада стравот. Хартијата се раскина како сув лист под притисок на прстите, и веднаш ме удри силен мирис на изгорена смола — толку свеж, што почувствував дека оној што ја ставил можеби се уште гледа од аголот, од темнината.

Целиот ден мислев само на тоа. Дури вечерта, во тишината на станот, се решив да барам објаснување. На интернет најдов форум за чудни предмети оставени на автомобили. Ја прикачив фотографијата — и за помалку од минута се појавија одговори.

Она што го прочитав — ме заледи до коските.

Најголем дел од коментарите беа исти по значење:
согорената гранка е обележување на човек.
Не случајност, не игра. Тивка идентификација. Некој те гледа. Некој знае кој си. Некој ставил знак врз тебе.

Ги читав коментарите еден по еден, срцето ми удираше силно:

„Тоа е предупредување пред следниот чекор.“
„Ако се појави втор предмет, веќе е доцна за игнорирање.“
„Тоа значи дека целта е избрана.“

Таа ноќ не затворив око. Секоја тивка вибрација низ ѕидот звучеше како чекор, секоја сенка на таванот — како фигура. Лежев неподвижно, слушав и чекав. Дали некој е зад вратата? Дали само чекам да се појави раката што ќе ја отвори?

Следното утро беше далеку пострашно.

На шофершајбната висеше мал црн платнен ќесенце. Грубо сошиено, со нишки темни како засушена крв. Кога го подигнав со врвовите на прстите, почувствував нешто тврдо внатре — неправилен, истенчен облик. Нежно притиснав.

Тоа личеше — на коска.

Се повлеков чекор назад, здивот ми се прекина.
Ова не беше симбол. Ова беше директна порака.

Се сетив на коментар од форумот:

„Вториот знак значи дека веќе те следат.“

Пасев низ станот тивко, како да ќе разбудев нешто што стои невидливо во аглите. Пуштени ролетни, исклучено светло, а секоја светлина од улицата ми личеше на око што гледа. Почнав да разбирам: ова не е игра. Ова е почеток.

На трета вечер, кога се вратив дома, под вратата лежеше плик.
Без адреса. Без име. Без печат.

Внатре — само еден збор, напишан рачно, со бавни и сигурни линии:

„Свртете се.“

Одеднаш телото ми се вкочи. Прстите ми онемеа.
Што ако навистина некој стои зад мене во тој момент? Што ако лицето кое ќе го видам никогаш нема да можам да го заборавам?

Со напор, полека, се свртев.

Позади — празен ходник. Нема никого. Тишина, како да држи здив.
Но јас веќе знаев — празнината не е мир. Таа е период меѓу два чекора.

Некој знае каде живеам.
Некој ме набљудува.
Некој чека — и има време.

Полицијата не најде отпечатоци. Камерите не забележаа лице. Соседите не слушнале ништо. Но понекогаш, доцна во ноќта, во воздухот се појавува истиот остар мирис на загорена смола.

Како повик. Како потсетник.

И јас знам — приказната не е завршена.

Затоа ти прашувам:

Што би направил ти, ако една утринa ја најдеш истата мрачна ознака на твојата врата или автомобил?
Ќе се насмееш — или ќе разбереш дека е порака?

И дека можеби… време повеќе нема.