Тој ден супермаркетот беше тивок, речиси празен. Само шумот од ладилниците се слушаше меѓу празните редови. Никој не обрна внимание на жената со темен капут и црвен шамив, која спокойно застана пред млечните производи и брзо погледна околу себе. Потоа, без двоумење, отвори јогурт и почна да јаде на лице место, како тоа да е најнормална работа на светот.

Кога го испразни ќесето, таа зема банана, ја излупи и ја изеде за неколку секунди. Лушпата ја фрли во кутија со акции, како да нема правила. Потоа отвори пакување колачиња, изеде неколку, а остатокот го сокри зад другите производи — намерно, вешто, без трошка срам.

Изгледаше како да го правела ова многупати. Сигурна, дрска, неприкосновена.

Кога помина покрај неа млад продавач, прво мислеше дека жената само разгледува. Но кога ја забележа искинатата амбалажа, пријде и тивко ѝ рече:

— Госпоѓо, ова мора да го платите. Отворен производ не може повторно да се продава.

Жената се сврте остро, со поглед полн со негодување.

— Само пробав! Имам право да знам што купувам! Од еден јогурт нема да банкротирате! — изговори гласно, така што дури касиерките престанаа да скенираат.

— Проба се врши на дегустација, не помеѓу полиците, — смирено одговори продавачот. — Ова е веќе штета и финансиска загуба.

Но таа избувна, размахувајќи со рацете како навредена кралица:

— Не ми наредувај! Секој ден купувам тука! Мене ми следува! Вие ги ограбувате пензионерите!

Нејзиниот глас одекна низ целиот закупен простор. Луѓето се свртуваа, некои извадија телефони и почнаа да снимаат. Воздухот стана тежок, напнат — како пред невреме.

Кога продавачот ја повика управата, настана пресвртот што никој не го очекуваше.

Се појави управител — маж во четириесеттите, мирен но строг. Ги погледна расипаните производи, ги слушна повиците и тивко, без викање, се сврте кон обезбедувањето:

— Повикајте полиција.

Едноставно. Рамнодушно. Но тоа беше удар.

Жената занеме. Лицето ѝ пребледе, усните задрхтеа.

— Полиција? Поради јогурт? — прошепоти неверувајќи.

— Не поради јогурт, — ладно рече управителот. — Поради кражба, оштетување на стока и одбивање да платите. Камерите го снимија сето тоа.

Зборот кражба како камшик пресече воздух. И наместо да се смири — таа експлодира.

Почна да трга производи од полици, да фрла јогурти на под, да растура овошје, да крши пакувања. Врескаше дека е жртва, дека ништо нема да плати, дека сите ѝ должат почит. Дете заплака, луѓето се повлекоа. Обезбедувањето ги затвори вратите — бегање повеќе немаше.

Наскоро ја изведоа надвор, бесна, огорчена, сеуште викајќи дека е во право. Надвор веќе ја чекаше полиција. Се составуваше записник — штетата беше мала, но пораката голема.

Не стануваше збор за пари.
Стануваше збор за граница.
За ред.
За достоинство и закон.

Луѓето зборуваа за тоа со недели. Мнозина признале дека виделе слични сцени, но молчеле за да избегнат проблем. Овојпат молчењето се распадна.

И тој ден правдата зазвуче погласно од дрскоста — толку силно, што го слушна целиот супермаркет.