Прво помислив дека само си игра, дека водата го носи и дека ужива. Но кога се приближив, вкочането застанав. Телцето не се движеше.
„Мора да се удавило…“ прошепотив додека ја пружав раката за да го извадам од водата.

Го подигнав внимателно. Малку го стресов, надевајќи се на некаков знак на живот… но ништо. Изгледаше целосно безживотно.

А тогаш се случи нешто што никогаш нема да го заборавам.

Во тишината слушнав многу слаб, едвај слушлив писок — како некој да се обидува да викне од дното на водата. Се вкочанив. Меченцето се затресе со едвај забележлив трепет, а очињата му се отворија за миг. И во тој краток поглед видов нешто што ми го скокоткаше срцето од страв.

Тоа не беше поглед на животно. Во него имаше болка, паника и некаква чудно човечка вознемиреност. Инстинктивно чекорив назад, иако сè уште го држев в раце. Реката зад мене се извитка, како нешто да се разбуди во нејзината длабочина. Гранките на дрвјата се раздвижија без ни најмал ветер.

А пискот… веќе не звучеше како пискот на младо животно. Имаше нешто молбено во него, како да се обидува да ми каже нешто. Звукот ми влегуваше во глава, создавајќи паника и немир што не можев да ги објаснам.

Не знаев што да правам, па го однесов меченцето дома. Но штом го прекулив прагот, повторно го слушнав — овој пат јасно, разбирливо: „Помогни… пушти ме…“

Целото тело ми се заледи. Не можев да сфатам како едно толку мало суштество може да изговори зборови. И тогаш мечето испушти остар, продорен крик, толку силен што одекна низ целата просторија. Го спуштив на подот.

И токму тогаш почна вистинскиот ужас.

Телото му почна да се менува. Крзното му потемне, очите му се раширија неприродно, а од малата му муцка излегоа остри, ситни канџи. Студена треска ми помина низ ’рбетот. Тоа веќе не беше меченце. Тоа беше нешто друго. Нешто кошмарно.

Се обидов да побегнам, но вратата не се отвораше. Како самиот дом да се спротивставуваше на моето бегство. Ѕидовите крцкаа, светлото трепкаше, воздухот стануваше тежок. А суштеството — веќе ни најмалку слично на меченце — ме гледаше со чудна, мрачна љубопитност.

Писокот му се претвори во длабок, застрашувачки вресок, полн со некакво барање што не можев да го разберам. И тогаш сфатив: не беше случајност што го најдов.

Нешто во реката — нешто старо, мрачно и зло — ме избра токму мене. Меченцето беше само предупредување.

Следното утро, суштеството го немаше. На подот остана само мала влажна трага од шепа и капка темна вода што изгледаше речиси црна и под сонце.

Но стравот… стравот остана. Се всели во мене, како да дише заедно со мене, потсетувајќи ме дека дури и најневините нешта може да бидат почеток на вистински кошмар.