Рекс. Рекс не беше само куче — тој беа очите, компасот и единствената потпора на својот сопственик.

Тие го следеа својот секојдневен, добро познат пат по тротоарот. Сè изгледаше нормално: сигурни чекори, допирот на стапот кој ја одбележуваше секоја ритмична секунда, а Рекс чекореше малку пред него, со лесно затегнат поводник, водечки го.

Но, овој ден криел нешто непредвидливо.

Неколку часа претходно, под земјата се скршила цевка и асфалтот на тротоарот се урнал. Огромна, црна дупка се појавила среде тротоарот, без огради и без предупредувачки знаци.

Човекот, несвесен за опасноста, продолжи да оди. Рекс изненадно застанал — неговиот инстинкт почувствувал закана. Но сопственикот не чувствувал никаква опасност. Кога тој направи чекор напред, стапот му се лизна по работ на јамата и исчезна во празнината. Човекот ја изгуби рамнотежата и почна да паѓа надолу.

И токму во тој момент Рекс направи нешто што никој не можеше да го предвиди.

Со остар, очаен рикач — нешто сосема спротивно на неговата обична смиреност — Рекс скокна напред. Но не влета во јамата, туку се постави на работ, со цело тело потегнато напред, обидувајќи се да не падне. Со забите се фати за јаката на својот сопственик, држејќи го од пропаста.

Постариот човек, во шок и збунет, само почувствува силен ривок кој го држеше да не исчезне во темнината. Рекс се напрегаше, лапите му скркосуваа по асфалтот, телото му трепереше од напнатост, но не го пушташе.

Минувачите кои ја слушнаа вревата тргнаа кон местото. Она што го видеa ги остави без здив: постар човек висеше наполовина во длабока дупка, а кучето го држеше со неверојатна решителност. Секој погрешен потег можеше да биде фатален за двајцата.

Млад човек, поранешен војник, прв тргна и го фати Рекс за телото за да не падне. Друг минувач го фати сопственикот за рацете и заедно започнаа да го извлекуваат. Се разви борба за живот, каде секоја секунда можеше да биде последна.

Рекс почувствува поддршка и со последни сили го потегна својот сопственик нагоре. Конечно, човекот беше извлечен на површината. Песот падна покрај него, потполно исцрпен, со крвави шепи и рани по телото, но сè уште сакаше да се приближи до сопственикот.

Човекот коленичи до него, го пронајде неговото лице и со треперлив глас прошепоти:

— Ти го спаси мојот живот… повторно.

Рекс тихо зави и се притисна до сопственикот, како да се извинува што не можеше да го заштити подобро — и покрај тоа што направи невозможното.

Кога пристигнаа спасувачите, само се погледнаа во неверување: вакво нешто не беа виделе досега. Јамата беше подлабока од четири метри, а целосното паѓање можеше да биде смртоносно. Кога ги прашаа како преживеал човекот, сите сведоци рекоа исто:

— Го спаси кучето. Без него веќе ќе беше долу.

Рекс беше однесен кај ветеринар — имаше повредени шепи, напрегнати мускули и исцрпеност. Но дури и тогаш се обидуваше да стане и да го следи својот сопственик, не разбирајќи дека сега тој е оној кој треба да биде згрижен.

Човекот остана до него во секој момент, држејќи ја неговата шепа. Секој што ги виде разбра: ова не беше само човек и куче. Ова беа два суштества, чиј живот е толку испреплетен, што ниту една опасност, ниту темнина не може да го скрши нивниот поврзан свет.

Вистинската оданост не е секогаш гласна. Таа се појавува ненадејно, во најопасните моменти — кога срцето на едниот се бори за животот на другиот.