Ана стоеше пред огледалото облечена во бела венчаница. Букетот со полски цвеќиња ѝ се тресеше во рацете, а срцето ѝ чукаше толку силно што ѝ се чинеше дека целиот салон го слуша. Солзи ѝ се лизгаа по образите, но никој од гостите не можеше да ја замисли вистината. За нив таа беше среќна невеста. Но Ана знаеше: тоа не беа солзи на радост.

Нејзиното семејство беше на работ на пропаст. Болен татко, долгови, сиромаштија што заканувачки висеше над нив. Немаше друг избор – мораше да се жртвува. Виктор, богат човек со веќе посребрени коси, ѝ понуди излез. Тоа не беше љубов, туку договор. Со своето „да“ таа засекогаш се врза за судбина што не ја посакуваше.

Свадба без среќа

Во црквата свеќите гореа рамномерно, осветлувајќи го лицето на Виктор. Неговите седи влакна го правеа да изгледа уште постар. Кога Ана го изговори своето „да“, гласот ѝ трепереше – секој збор беше како засек во срцето. Виктор ѝ го стави златниот прстен и се насмевна, не забележувајќи дека нејзините солзи се од болка, а не од среќа.

Гостите аплаудираа, уверени дека гледаат емотивен миг. Но вистината беше горка: овој брак беше зделка, очајнички обид да се спаси семејството.

По церемонијата, Виктор ја одведе во неговата градска вила – куќа со мермерни подови, високи тавани и слуги кои се поклонуваа секогаш кога таа ќе минеше. За многумина тоа ќе беше сон, но за Ана тоа беше златен кафез.

Првата брачна ноќ

Кога падна ноќта, Виктор ја испрати во собата и рече само:
— Навикни се. Ова е сега твојот живот.

Ана ја затвори вратата и падна на креветот. Очите ѝ гореа од солзи, но сонот не доаѓаше. Мислите ѝ се враќаа на сестра ѝ Елена, која ја прегрна пред олтарот. Се жртвуваше поради должноста, но во длабочината на душата чувствуваше дека цената ќе биде премногу висока.

Одеднаш, тишината ја прекина звук. Жуборот на вода. На почеток тивок, потоа сè посилен, како поток што тече низ ѕидовите. Ана се вкочани. Виктор беше во бањата веќе предолго.

Стравот

Срцето ѝ забрза уште повеќе. Ако му се слошило? Тој не беше млад, телото можеше да го изневери. Полнa со двоумење, си стави лесна наметка и боса зачекори во мрачниот ходник. Под вратата на бањата пробиваше тенка линија светлина.

Застана. Раката ѝ остана подигната над рачката. Можеби му треба помош… си помисли. Но внатре во неа растеше мрачно предчувство.

Таа ја отвори вратата.

Она што го виде речиси ја натера да се онесвести.

Виктор стоеше пред огледалото. Но тоа не беше уморниот старец што го виде неколку часа претходно. Погледот му беше остар, студен, очите исполнети со чудна, заканувачка светлина. Лицето му беше искривено во гримаса. Во раката држеше мал метален предмет што светкаше под ламбата.

Водата продолжуваше да тече, но Ана можеше да гледа само во неговите очи. Во нив немаше ни трага од добрина – само сенка на закана.

Откритието

Виктор се заврте полека кон неа.
— Мора да разбереш, Ана, рече со длабок, строг глас. Во оваа куќа постојат правила. Ако ги прекршиш… ќе зажалиш.

Ладен бран ѝ помина низ ‘рбетот. Нејзините најголеми стравови почнаа да стануваат реалност. Ова не беше брак за спас, туку почеток на кошмар.

Ана тогаш разбра: нејзиниот живот засекогаш се смени. Свадбата не беше крај, туку почеток на мрачен пат.