Ана секогаш сонувала за едноставен, но среќен живот. Како дете била весела, доверлива и верувала дека светот е отворен пред неа. Но, судбината ѝ подготви удар кој засекогаш ќе го смени нејзиниот пат.

Првите чекори кон љубовта

Сè започна во средното училиште. Ана го запозна Сергеј Иванович — самоуверен и шармантен момче од соседната паралелка. За неа тој стана сè: пријател, поддршка, прва љубов. Нивните вечерни прошетки низ паркот изгледаа како бајка. Сонуваа за заеднички универзитет, заедничка иднина и беа убедени дека ништо нема да ги раздели.

Но бајката заврши ненадејно. По матурирањето, Сергеј се смени. Стана студен, оддалечен, зборуваше само за кариера и за престижниот универзитет што сакаше да го достигне. Еден ден, токму во нивниот омилен парк, ги изговори зборовите што ѝ го скршија срцето:

„Нашата врска ме задржува. Морам да одам напред. Подобро е да се разделиме.“

Ана остана да стои без збор, не можејќи да поверува дека светот што го градела со него се руши пред нејзините очи.

Вест што сè смени

Неколку недели подоцна откри дека е бремена. На почетокот одбиваше да верува. Потоа дојде стравот. А сепак, длабоко во неа блесна искра на радост. Реши да им каже на своите родители, надевајќи се на поддршка.

Но наместо разбирање, ја дочекаа викотници.

„Ја обрука целата фамилија!“ извика мајка ѝ.
„Во овој дом дете нема да има!“ додаде татко ѝ, гледајќи ја како туѓинка.

Ја избркаа со еден куфер. Вратата се затвори зад неа со тресок и Ана сфати: враќање назад нема.

Години на самотија и борба

Мораше да порасне преку ноќ. Изнајми мала соба, прифаќаше каква било работа, учеше сама да се грижи за новороденчето. Беспсонови ноќи, празен фрижидер, солзи на перницата — тоа стана нејзината реалност.

Но синот ѝ беше светлина. Неговиот насмевка ѝ даваше сила и сите маки изгледаа помали. Заради него продолжи да се бори.

Работеше прво во продавница, а потоа се преквалификува како книговодител. Никогаш не побара помош од родителите и никогаш не го побара Сергеј — тој исчезна засекогаш. Сè што имаше беше нејзиниот син — и силата што ја пронајде во себе.

Петнаесет години подоцна

Времето минуваше. Синот израсна во паметен, добар и талентиран млад човек. Заедно создадоа мал, но среќен свет. Ана веќе имаше свој стан, стабилна работа и почит од колегите. Таа веќе не беше изгнаничката што некогаш ја избркаа.

И тогаш — тропање на врата.

На прагот стоеја нејзините родители. Остарани, свиткани, со очи полни неизвесност.

„Дојдовме…“ шепна мајка ѝ. „Сакаме да го видиме внукот.“

Ана молчеше. Во срцето ѝ избувнаа спомени: таа студена зима, затворената врата, плачот на скалите. Но пред да одговори, синот ѝ рече тивко:

„Мамо, пушти ги.“

Таа отвори.

Родителите влегоа и останаа вкочането. Видоа светол, топол стан, фотографии на внукот по ѕидовите, дипломи и признанија. Видоа момче кое израсна во достоинствен и силен човек.

Нивните лица веднаш се сменија. Таткото се залулашка, мајката ја стави раката на устата. Разбраа ја вистината: ќерката што ја избркаа издржа без нив. Изгради свој живот, израсна син и му даде повеќе отколку што тие некогаш би можеле.

Нивните нозе се подкосија не од старост, туку од срам.

Последниот збор

Ана ги гледаше долго. Не чувствуваше одмазда — само замор и горчина.

„Ме напуштивте кога најмногу ве требав,“ рече тивко. „Не ве мразам… но повеќе не сум таа девојка што можевте да ја понижувате.“

Родителите останаа без зборови. Знаеја дека минатото не може да се избрише.

А Ана, стоејќи покрај својот син, конечно почувствува мир. Таа ја имаше својата вистинска фамилија — силна и неуништлива. И никој веќе никогаш не можеше да ѝ го одземе тоа што го избори со сопствена болка.