Таа вечер Ана Викторовна се подготвуваше со особена возбуда. Роденденот на нејзиниот сопруг Сергеј требаше да помине во топла семејна атмосфера: масата внимателно наредена, јадења зготвени со нејзините раце, свеќи и домашна удобност. Но токму таа вечер се претвори во вистинска драма, кога свекрвата, Лидија Андреевна, реши да ја понижи пред сите гости.

Шлаканица пред сите

Гостите едвај што седнаа, кога почнаа првите забелешки. Ирена, семејна познаничка, со маникиран прст посочи кон салатата „мимоза“ и со презирно лице рече:
— Што е оваа аматерска претстава? Ова ли го јадат чесни луѓе?

Ана поцрвене, но молчеше. Во тој момент свекрвата ѝ удри силен лакт во ребрата и со гласен шепот, што сите го слушнаа, рече:
— Пререди ја масата пред да нè посрамиш. Мислиш ли дека Сергеј, речиси шеф на оддел, ќе служи вакви глупости?

И тогаш следеше врвното понижување — звучна шлаканица по лицето. Смеата и шепотите веднаш замолкнаа.

Точка на кршење

Ана стоеше црвена, лицето ѝ гореше од болка и срам. Пред нејзините очи, свекрвата ги фрлаше внимателно приготвените јадења право во ѓубре. Се чинеше дека целиот свет е против неа. Но нешто во неа се скрши — или, можеби, зајакна.

Со солзи што сè уште ѝ блескаа во очите, таа одеднаш се заврте и појде кон шкафот.

— Аха… така е тоа… — прошепоти.

„Сакате прослава? Ќе ја имате…“

Собата замолкна. Единствено што се слушаше беа нејзините одлучни чекори. Ги отвори вратите на шкафот со силен замав — и она што го извади ги остави сите без зборови.

Прво, една кутија врзана со избледена лента. Внатре — писма. Пожолтени пликови, што ги фрли директно врз свечената маса.
— Ги препознавате ли, Лидија Андреевна? Вашите љубовни писма до соседот. Страсни, очајни… А тогаш сè уште бевте мажена за таткото на Сергеј.

Свекрвата побледе како вар. Гостите онемеа.

Но тоа беше само почеток.

Незапирливо разобличување

Ана извади уште една кутија. Овојпат — фотографии. На секоја од нив Лидија опкружена со истите „почитувани пријатели“, што седеа на масата.
— Зборувате за „чесни луѓе“, нели? Можеби ќе им биде интересно да се потсетат на вашите забави на викендиците…

Не мораше да каже повеќе. Неколку фотографии паднаа право на чаршафот и атмосферата се претвори во тешко молчење.

Сергеј стана, блед како крпа.
— Мамо… што значи ова?

Пресврт

Собата зовре од шок. Тие што само пред неколку минути се смееја на „лошо приготвената храна“ на Ана, сега не знаеја каде да погледнат. Воздухот беше тежок од вистина што веќе не можеше да се сокрие.

Лидија се обиде да ги грабне фотографиите, но гласот на Ана ја запре — цврст и ладен:
— Можете да ме понижувате колку сакате. Но вистината секогаш ќе излезе на виделина.

И токму во тој миг сите разбраа: пред нив повеќе не стоеше плашлива снаа, туку жена што конечно најде сила да каже „доста“.

Молк погласен од зборови

Масата потона во мртов молк. Гостите, кои до пред малку ја исмејуваа Ана, сега ги криеја погледите. Сите сфатија: вистинската сила не е во совршено наредената маса, туку во храброста да ја браниш својата чест.

Сергеј, досега молчалив, погледна во својата жена поинаку — со почит и стравопочит. Првпат ја виде огнената искра што ја носеше во себе.

Завршница

Лидија Андреевна не најде зборови. Сите нејзини навреди и прекори исчезнаа. Стоеше бледа и немоќна, додека гостите еден по еден измислуваа изговори за да си заминат.

Ана мирно ги собра писмата и фотографиите и ги врати назад во кутиите. Рацете ѝ се тресеа, но очите ѝ гореа со нов сјај.

И кога вратата зад последниот гостин се затвори, таа го почувствува тоа: понижувањето се претвори во победа.