Свадбената сала блескаше во светлина и радост. Се слушаа смеа и ѕвонење на чаши, во воздухот се мешаа мирисот на рози и вкусниот мирис на свечените јадења. Оркестарот свиреше весели мелодии, а гостите со возбуда го очекуваа моментот на појавување на младоженците.

На страна седеше Алексеј Коваленко со својот седумгодишен син Артјом. Детето со широко отворени очи ја впиваше убавината околу себе — никогаш порано не видел нешто толку раскошно. За него тоа беше магија. За неговиот татко, пак, свадбите беа болка што секогаш му ја стегаше душата.

Алексеј некогаш и самиот стоел пред олтар. Имало време кога верувал во вечна љубов, но судбината сурово му ја одзела. Останал само Артјом — единствената светлина во неговиот живот.

„Тато, дали невестата е убава?“ шепна Артјом.
„Мислам дека е,“ тивко одговори Алексеј. „Виктор многу ја сака.“

Моментот на вистината

Музиката замолкна. Сите погледи се свртеа кон големиот свод украсен со бели рози. Водителот свечено го најави влегувањето на младоженците и салата експлодира од аплауз.

Прв се појави Виктор — самоуверен, насмеан, горд. Личеше на човек што го добил најголемото богатство во животот. Но до него…

Алексеј занеме.

Дишењето му запре. Срцето му чукаше како никогаш дотогаш.

Беше таа.

Жената што ја оплакуваше. Жената за која беше убеден дека одамна ја нема. Жената што ја љубеше повеќе од сè.

Невестата што не требаше да постои

Очите нејзини — истите топли, кафеави. Ладната убавина, движењата, насмевката. Не можеше да има заблуда.

Алексеј со години верувал дека ја изгубил засекогаш. Дека неговиот живот никогаш повеќе нема да биде ист.

А сега таа стоеше таму, жива. И уште полошо — како невеста на неговиот најдобар пријател.

Артјом го повлече за ракав.
„Тато? Што е? Изгледаш како да виде дух…“

Алексеј не слушаше. Погледот му беше вперен само во неа.

Невестата исто така го виде него. Насмевката ѝ исчезна. Лицето ѝ побледе, усните ѝ затреперија. Го препозна.

Лузните од минатото

Се вратија сеќавањата: нивниот дом, нејзиниот смеј, заедничките вечери. И потоа — таа кобна ноќ. Болката. Губењето. Крајот.

Но ако е жива… зошто исчезнала? Зошто го оставила да верува дека е мртва?

И зошто сега беше покрај Виктор?

Тивка средба

„Тато, ја познаваш?“ — праша Артјом со треперлив глас.

Алексеј ја стегна масата за да не падне. Светот околу него избледе. Музиката, гостите, веселиот метеж — ништо не постоеше. Само таа.

Жената што некогаш ја викал сопруга.

А сега — невестата на неговиот најдобар пријател.

Крај што никој не го очекуваше

Салата продолжи да се смее и да слави, но за три души — Алексеј, Виктор и таа — сè се смени засекогаш.

Минатото, одамна погребано, оживеа повторно. Со себе донесе тајни што можеа да срушат цели животи.

Која тајна ја криела? Зошто исчезнала? И која вистина, пострашна од смртта, стоела зад нејзиното враќање?

Одговорите не ќе уништат само една свадба, туку и пријателство, љубов и доверба што изгледаа вечни.