За Ана Петровна гробиштата беа единственото место каде што чувствуваше дека животот сè уште има смисла. По загубата на целото семејство, таа доаѓаше таму постојано, како да ги посетува оние што никогаш повеќе не можеше да ги прегрне. Тревата што израснуваше околу гробовите на нејзините родители ѝ изгледаше како суров знак на заборав, а секое доаѓање стануваше нејзин мал ритуал: да го исчисти плевелот, да ја поправи плочата, да остави свежи цвеќиња. Таму зборуваше на глас, убедена дека некој сè уште ја слуша.

Но еден ден, тој тивок ритуал се претвори во приказна толку вознемирувачка што ѝ ја заледи крвта во вените.

Таинствената непозната

Тоа беше едно мајско утро. Ана одеше по познатата патека кога одеднаш забележа нешто чудно: пред гробот на нејзините родители веќе имаше жена. Средовечна, со внимателни движења ги отстрануваше тревките, ја израмнуваше земјата, како да се грижеше за своите најблиски.

Ана запре и се сокри зад едно старо дрво. Срцето ѝ чукаше забрзано, љубопитноста се мешаше со немир. Кога непознатата заврши, се наведна кон надгробните плочи, прошепоти нешто и… ги бакна избледените фотографии на каменот.

Ана едвај остана на нозе од шок.

Второто појавување

Мина една година. Пролетта повторно се врати, и Ана реши да се подготви: купи садници од пазарот, зеде боја за оградата и неколку алати. Но чувствуваше чудна итност во себе, како судбината да ја повикуваше.

Кога се приближи до гробиштата, од далеку препозна позната силуета. Истата жена повторно стоеше кај гробот на нејзините родители. Овојпат Ана одби да се крие. Со цврст чекор се упати кон неа.

— Извинете… — рече со глас што ѝ затрепери. — Зошто се грижите за овие гробови? Тоа се моите родители.

Жената нагло се сврте. Во очите ѝ засветкаа солзи.

Шокантното признание

— Ги познавав, — прошепоти. — Пред многу години… ми го спасија животот.

Ана занеме. Непознатата ја раскажа својата приказна: кога била млада, останала сама, напуштена на улица. Тогаш нејзините родители биле тие што ја прифатиле, ја нахраниле и ѝ помогнале повторно да застане на нозе. Таа никогаш не ја заборавила нивната добрина, иако животот ја однел далеку од нив. Оттогаш доаѓала на нивните гробови — секоја година, како на семејството што го изгубила.

За неа, родителите на Ана беа вечен долг на благодарност.

Испреплетени судбини

Солзите ѝ се тркалаа по образите на Ана Петровна. Првпат по многу години сфати дека нејзините родители не биле заборавени. Оваа жена беше поврзана со нивната фамилија со невидлива нишка за која Ана дотогаш немаше поим.

Од тој ден, тие почнаа заедно да се среќаваат кај гробот. Две осамени души, секоја со своја загуба, најдоа утеха една во друга. Едната остана без своите блиски, другата беше заробена во каењето. И така, гробиштата — место на тишина и болка — изненадно станаа извор на надеж.

Завршница што лади коски

Но еден ден, Ана повторно дојде и жената ја немаше. Поминаа недели, но таа никогаш повеќе не се појави. Само свежи цвеќиња стоеја на гробот, а до нив имаше белешка: „Ти благодарам што ми дозволи да бидам блиску до нив. Ако судбината нè спои повторно, конечно ќе ти ја откријам тајната што ја носам со себе сите овие години.“

Ана затрепери. Каква тајна ја криеше оваа жена? Зошто немала храброст да ја каже?

И тогаш сфати: минатото на нејзините родители сокривало многу повеќе приказни отколку што некогаш можела да замисли. А таа вистина можеше да биде пострашна дури и од самотијата со која живеела цело време…