Алена никогаш не ја сакала есента. Студениот ветер, раните самракa, тишината што тежи врз секој агол – сето тоа ѝ создаваше непријатност и тага. Но секоја година, во исто време, таа верно одеше на гробиштата за да се погрижи за гробот на својата мајка. Тоа стана ритуал на љубов и почитување, нешто што не можеше да го прескокне.

Тој ден започна како и секогаш. Стави свежи цвеќиња, ја избриша прашината од надгробниот споменик, запали свеќа. Сè изгледаше завршено. Но одеднаш, зад густи грмушки, нејзиниот поглед се сопна на нешто необично: стара, запуштена гробница, обрасната со трева и полузаборавена од времето.

Чудна привлечност

Алена пријде поблиску. Каменот беше навален, буквите едвај читливи, но сепак успеа да прочита: Марија Николаевна Кузнецова Орлова. Околу гробот владееше запуштеност – сува трева, остатоци од овенати букети, неколку хартиени отпадоци разнесени од ветерот.

Алена почувствува чудна мешавина од жал и необјасниво внатрешно влечење. Без многу двоумење, ги тргна ракавиците, извади шише вода и крпа од чантата и почна да чисти. Нејзините раце се движеа како сами, водени од некоја невидлива сила. Го избриша каменот, ја исчисти прашината, ја расчисти тревата.

Кога заврши, гробот изгледаше поинаку – достоинствено, оживеано. Заминувајќи, Алена се сврте назад – и за миг ѝ се стори дека надгробната плоча ја гледа. Студен трепет и помина низ грбот.

Вознемирувачко утро

Следното утро, Алена се разбуди порано од вообичаено. Немирен сон ја мачеше: некој тивко го изговарал нејзиното име. Веднаш го вклучи светлото – и занеме.

На ноќната масичка стоеше мал букет жолти полски цвеќиња. Истите какви што ги забележа на гробот на Марија – таму веќе овенати и стари. Но тука, во нејзината соба, изгледаа свежо набрани.

Срцето силно ѝ затропа. Таа живееше сама. Вратата беше заклучена, прозорците затворени. Како се нашле таму тие цвеќиња?

Потрага по вистината

Денови подоцна, Алена не наоѓаше мир. Почна да истражува, и откри во старите архиви дека Марија Николаевна трагично загинала во сообраќајна несреќа кон крајот на шеесеттите години. Мажот и синот наскоро ја напуштиле градот и нивната трага исчезнала. Роднини повеќе немало.

Алена никогаш не дозна зошто баш таа почувствувала потреба да застане пред таа заборавена гробница. Но од тој ден редовно се враќаше, носеше свежо цвеќе, го одржуваше местото.

И секој пат кога ќе си заминеше, ја обзема чувство на чуден мир – како благодарна душа да бдееше над неа.

Знак од задгробниот свет?

Можеби сè беше случајност. Можеби умот измислува кога е преполн со емоции. Но тој букет останува мистерија. Алена сè уште го чува, исушен меѓу страниците на стара книга.

За неа, тоа е доказ дека границата меѓу живите и починатите не е толку непремостлива како што мислиме.

Дали беше само случајност – или знак упатен единствено кон неа?