Тоа беше ден како и секој друг летен ден. Плажата одекнуваше од смеа, детски врисоци, мирис на крема за сончање и солениот здив на морето. Сонцето блескаше високо, песокот ги печеше босите стапала, а брановите мрзоволно се разливаа по брегот. Семејства одмараа под чадори, пријатели расправаа кој ќе оди по следниот сладолед, а децата копаа канали или градеа замоци од влажен песок. Сè изгледаше обично и предвидливо.

Меѓу капачите имаше и еден висок маж во четириесеттите, облечен во лесна кошула и шорцеви. На рамото носеше торба со пешкир и шише вода, а во другата рака држеше поводица. До него чекореше цврсто куче мешанец, со златно-кафеава кратка волна и црн околувратник. Кучето уживаше во прошетката — го мирисаше песокот, ги набљудуваше луѓето и радосно мавташе со опашката.

И тогаш, одеднаш, сè се смени.

Кучето нагло застана, се вкочани како да почувствува нешто. Погледот му се закова кон голема купчина песок малку подалеку. Таа беше направена брзоплето, веројатно од деца кои ја оставиле и потрчале во морето. Пред мажот да реагира, кучето се стрча напред. Поводицата му се лизна од раката, а животното се фрли право кон купот.

Прво изгледаше како игра. Кучето кружеше околу купот, лаеше и ржеше, па почна да копа со невидена жестина. Песокот леташе на сите страни, паѓајќи по нозете на минувачите. Неколку луѓе застанаа да го набљудуваат чудното однесување. Мажот притрча, обидувајќи се да го повлече, но кучето како да не слушаше ништо — упорно ги движеше шепите сè подлабоко.

— Што ти стана? — промрморе мажот, обидувајќи се да го фати за околувратникот.

Токму тогаш, од песокот излезе нешто темно. На почетокот помисли дека е отпад — стара торба, крпа или можеби играчка. Но кучето го извлече целото, и сите околу замрзнаа.

Тоа беше мала, истрошена кожна торбичка. Патентот ѝ беше скршен, материјалот натопен и потемнет. Кучето ржеше, ја мирисаше, а потоа со шепа ја отвори малку. Внатре заблеска нешто метално.

Мажот се наведна, со раце што му се тресеа, и виде стари, ‘рѓосани куршуми, неколку избледени фотографии и мало крстче на ланец. Фотографиите беа црно-бели, прикажуваа луѓе во воена униформа, а на задната страна на една од нив се гледаше едвај читлив датум — 1943.

Околу купот веќе се собра толпа. Некои вадеа телефони за да снимаат, други шепотеа, обидувајќи се да погодат што значи ова. Мажот внимателно ја затвори торбичката, се оддалечи неколку чекори и ја повика полицијата.

— Ало… Мислам дека најдовме нешто опасно, — изговори со напнат глас.

За кратко време, пристигна возило со вклучени светла. Полицајците го оградија местото и побараа луѓето да се оддалечат. Еден од нив ја зеде торбичката со ракавици, погледна кон колегата и тивко му рече нешто што му предизвика трпки на мажот.

Се испостави дека наодот можеби бил дел од стара воена скривница. Експертите претпоставија дека предметите му припаѓале на некој кој, за време на војната, ги скрил во брзање. Зошто токму тука и зошто излегле на површина дури сега — остана мистерија.

Плажата, која пред момент одекнуваше од смеа и гласови, изненадно замолкна. Луѓето се оддалечуваа, зборувајќи тивко, а некои родители брзо ги тргнаа децата. Само кучето, несвесниот херој на денот, седеше покрај својот сопственик, задоволно дишејќи и гледајќи кон морето, како ништо да не се случило.

Но за оние што ја видоа оваа сцена, тоа беше момент што ќе го паметат — доказ дека и најобичниот ден може да крие морничаво тајно, закопано под песокот.