Секогаш сум верувала дека жената има право да се сака себеси на која било возраст. Имам шеесет години. Не ги кријам брчките, не трчам по „совршена“ фигура и не се обидувам да ги избришам годините што сум ги проживеала. Мојот мек стомак, малку пошироките колкови и тенките раце не се недостатоци — тие се траги од мојата историја, мапа на мојот живот. Ништо од тоа никогаш не ме спречило да се чувствувам убава, особено кога мојот сопруг, и по триесет и пет години брак, ме гледа како да сме се запознале вчера.

Моментот што го смени сè
Неодамна, со сопругот си дозволивме ретка привилегија — одмор на море. Денот беше топол, водата ги милуваше нашите нозе, а сонцето ги грееше рамениците. Стоевме на брегот, тој ме држеше за половината, јас се смеев, а некој ни понуди да нè фотографира. Испадна топла, вистинска фотографија, полна со живот.

Се двоумев, но на крајот решив да ја објавам на социјалните мрежи. Да, костимот за капење го нагласуваше и мојот стомак и колкови, но тоа беше искрена слика на жена што долго живеела и сè уште ја сака својата животна приказна.

Пофалби… и удар
Првично, сè беше како што очекував: лајкови, убави коментари, луѓе кои ни пишуваа дека сме прекрасен пар и дека е прекрасно што љубовта ни трае толку години. Се насмевнував… сè додека не видов еден коментар.

Тој беше од мојата ќерка. Моето девојче, кое го одгледав, го заштитував, го хранев ноќе, го водев на училиште и му помогнав да влезе на факултет.

Таа напиша: „Мамо, на твоја возраст не е пристојно да се облекуваш вака. И дефинитивно не треба да ги покажуваш твоите сало. Подобро избриши ја фотографијата.“

Го прочитав неколку пати. Не беше шега. Беше сериозно. Тие зборови ме удрија како кофа со ладна вода. Нешто во мене се стегна болно.

Јас не сум таа што ќе молчи
Можев да ја избришам фотографијата. Можев да премолчам. Но почувствував дека ако го направам тоа, ќе се изневерам себеси. Таа вечер долго размислував што значи да се старее достоинствено. И сфатив: достоинствено не значи да се криеш. Достоинствено значи да се прифатиш себеси и да не дозволиш никому — ни на најблиските — да те засрами за тоа што си.

Лекција за неа… и за мене
Следниот ден објавив уште една фотографија. Ист костим, иста плажа, само овој пат со уште поширока насмевка. Во описот напишав:

„Јас сум жена која живеела шеесет години. Родив, одгледав и образував ќерка. Имам право да носам што ме прави среќна. Имам право да бидам на фотографија токму таква каква што сум. И ниту еден збор — дури ни од најблиските — нема да ме натера да се срамам од себе.“

Мојата ќерка не коментираше. Но подоцна се јави. На почетокот нејзиниот глас беше тврд, потоа несигурен. Долго разговаравме. ѝ објаснив колку ме повредија нејзините зборови и колку е важно да се почитуваат границите на другите — особено на сопствената мајка.

Зошто оваа лекција беше важна
За двете, тоа беше пресвртна точка. За неа — затоа што сфати колку лесно можеш да повредиш некого со една реченица. За мене — затоа што си потсетив дека љубовта кон себе е најважна токму тогаш кога некој се обидува да те засрами.

Од тој ден, престанав да се грижам за мислењата на другите. Сè уште ги носам моите омилени фустани, костими за капење, шарени шешири и впечатливи обетки. И секој пат кога ќе се погледнам во огледало, знам дека не сум само постара жена, туку жена со приказна што никој нема право да ја препише.