Тоа требаше да биде обично летно утро.
Сонцето грее, децата трчаат по песокот, мајки и татковци одмараат под чадори, се слуша тивкиот шум на брановите и смеа насекаде. Мир, спокој и радост. Ништо не најавуваше дека ќе се случи нешто што ќе ги потресе сите присутни.

И тогаш — се појави таа.

Кучка, без поводник, без знак дека има сопственик. Мокра, вознемирена, со здив кој доаѓа во трзаи. Почна да трча низ плажата, да лае силно, да скача од една личност на друга, како да се обидуваше нешто да каже. Но луѓето ја гледаа со страв.

— „Сигурно е бесна!“
— „Избркајте ја, опасна е!“
— „Ќе касне некого!“

Некој фати камен, друг се обиде да ја избрка. Таа не се повлече.
Ниту напаѓаше, ниту се бранеше. Само лаеше. Погледнуваше кон морето, па повторно кон луѓето.
Повторно. И повторно.
Како да молеше.

Повик кој никој не сакаше да го чуе
Поминаа десетина минути. Таа не се откажа.
Се доближуваше до луѓето, лаеше очајно, потоа трчаше кон водата.
Некои почнаа да забележуваат: нејзиното движење не беше случајно.
Таа покажуваше.
Укажуваше.
Бараше некој да ја послуша.

И тогаш еден млад човек стана, се заврте кон насоката каде што таа постојано гледаше — и замолкна.
Лицето му побледе. Се втурна напред и извика:

— „Таму има дете! Се дави!“

Паника, тишина, борба со времето
Во тој момент, плажата замолче.
Сите се завртеа кон морето.
И го видоа. Малечко тело што едвај се држеше над водата. Рацете се појавуваа и исчезнуваа меѓу брановите. Без глас. Без повик. Без помош.

Тројца мажи трчаа кон водата.
Борбата започна.
Минутите се претворија во вечност.

Го извадија на брегот — момче, седум-осумгодишно. Без свест. Без движење.

Срцева масажа. Вештачко дишење. Молк.

Потоа — кашлица. Лелек.
Жив е.

Кучето гледаше. Без звук. Без движење.
Седеше на страна.
Не лаеше веќе.
Не се доближуваше.
Само седеше и гледаше.
Мирно.

Кога момчето се разбуди, таа стана. Се заврте — и замина.
Без да се сврти.
Без никој да ја запре.
Без трага.

Никој не знаеше чие е
Сите се обидоа да ја најдат.
Да дознаат чија е. Од каде дошла.
Ниту едно лице на плажата не ја познаваше.
На безбедносните камери — се гледа само како излегува од дюните.
И како исчезнува по неколку минути.

Нема чип. Нема обележје.
Никој не ја побара. Никој не ја забележа повторно.

Само една душа која разбра што луѓето одбија да видат.

А што ако ја избркавме?
Прашање што ги мачи сите.
Што ако некој ја удреше?
Што ако ја избркаа пред таа да го каже своето?
Што ако никој не погледна каде што таа гледаше?

Тогаш денес едно дете немаше да биде живо.

Таа не зборуваше.
Но лаеше — со цело срце.
И не се откажа.
Сè додека некој конечно не ја слушна.

Непозната. Тивка. Хероина.
Семејството на детето секоја година се враќа на таа плажа.
На местото каде што таа седеше — оставаат свеќа. Цвет. Камен со натпис:
„Таа виде кога сите гледаа, но не гледаа.“

Никој не знае како се вика.
Ниту од каде дојде.
Но сите знаат што направи.

Спаси живот.
И замина.
Тивко. Засекогаш.