Заминав на одмор со надеж дека конечно ќе здивнам. Зад себе оставив месеци на стрес, болен раскин и чувство дека тонев сѐ подлабоко. Ми требаше бегство — од луѓето, од рутината, од сопствените мисли. Морето ми го подари токму тоа: тишина, мир, сонце, долги разговори со пријател, вечери исполнети со смеа и спокој. Почнав да чувствувам како да ми се враќа животот.

Но сè се смени во оној момент кога зачекорив во дворот.

На почетокот — сè изгледаше нормално. Портата заклучена, автомобилот на место, прозорците цели. Се насмевнав и си помислив: конечно, дома сум. Конечно — безбедност.

Сѐ додека не го видов тоа.

Во средината на тревникот — зееше длабока дупка. Прекрасно обликувана, речиси совршено правоаголна. Не беше обична дупка, не личеше на некој градежен обид. Личеше на… гроб.

Ми се стегна срцето. Сето тело ми се вкочи.

Ова не беше грешка. Не беше несреќен случај. Некој свесно ја ископал таа дупка. Во мојот двор. Со намера.

Почнав внимателно да ја обиколувам. До неа — фрлена лопата. Во тревата — отпечатоци од чевли. Силни, длабоки. Некој копал долго. Стрпливо. Упорно. И сакал јас да ја најдам.

Рацете ми се тресеа. Срцето чукаше како чукало во главата. Сфатив: ова не е шега. Не е некоја детска глупост. Ова е порака. Молчелива. Студена. Заканувачка.

Втрчав дома и веднаш ги проверив снимките од безбедносните камери. Имам две — една на капијата, друга свртена кон дворот.

Ги премотував деновите, забрзано. Првите два — празно. Третата ноќ — светла од автомобил. И тогаш, четвртата ноќ…

Се појави.

Фигура облечена во црно. Капулчата на главата. Лицето — скриено. Спокојно ја прескокна оградата, како да му е позната. Одеше директно до местото. Ја остави лопатата. И почна да копа.

Мирно. Смирено. Прецизно. Понекогаш ќе застанеше… и ќе погледнеше директно во камерата.

Копаше цела ноќ. Пред зора — престана. Неколку секунди стоеше крај дупката, како да ја „гледа“ својата порака. Потоа ја зеде лопатата… и си замина. Како ништо да не било.

Седев вкочанет пред мониторот.

Ова не беше грешка. Не беше случајност. Ова беше намерно. Ова беше лично.

Ја повикав полицијата. Формално — „неовластен влез на имот“. Но длабоко во себе знаев: ова е повеќе од тоа. Почнав да ѕвонам — пријатели, бившата… се обидував да се сетам: кого сум навредил, на кого сум згрешил?

И тогаш телефонот затрепери.

Порака. Без име. Без контакт. Само пет збора:

„Сега знаеш како е на работ. Навикнувај се.“

Крвта ми се заледи. Зграбив столот, срцето ми отчукуваше диво. Пораката висеше на екранот како жива закана.

Разбрав: ова не беше крај.
Ова беше почеток на нешто многу пострашно.