Беше еден од оние задушливи, жешки денови кога воздухот стои, а секој здив ти паѓа тешко. Сонцето печеше немилосрдно, асфалтот се топеше под нозете, и единствено што сакав беше да си одам дома, да ги затворам прозорците и да го пуштам клима-уредот. Но пред тоа, решив да застанам во супермаркетот за нешто за вечера.

Додека одев низ паркингот, со раката над очите за да се заштитам од силното сонце, здогледав нешто од аголот на окото. Се свртев — и останав вцепенета.

Во затворен автомобил, под директно сонце, седеше германски овчар. Ниту отворен прозорец, ниту свеж воздух. Кучето беше видно исцрпено, со јазикот надвор, со стаклени очи, дишејќи тешко. Не лаеше, не се движеше. Само седеше и едвај издржуваше. Знаев дека нема многу време. Ако надвор е 30 степени, во затворен автомобил може да надмине и 50. Тоа не беше само запоставеност — тоа беше бавно умирање.

На шофершајбната стоеше белешка со телефонски број. Веднаш се јавив. Се јави маж.

Се обидов да бидам смирена:

— „Вашето куче е во автомобилот, му е многу лошо. Вратете се веднаш, ве молам!“

А од другата страна — студен, рамнодушен тон:

— „Му оставив вода. Не се грижете, не е ваш проблем.“

Погледнав повторно внатре — да, имаше вода. Но во затворено шише. Седеше на седиштето. Како, кажете ми, може куче да пие од затворено шише?

Крвта ми зовре. Срцето ми чукаше. Разбрав дека човекот нема намера да се врати веднаш. А кучето не можеше да чека.

Немаше време за размислување. Видов парче камен на земјата — земав и со сета сила удрив во страничното стакло.

Прв пат — ништо. Втор пат — пукна. Третиот пат — се распадна. Се огласи алармот, луѓето се свртуваа, некои почнаа да снимаат. Не ми беше важно.

Го отворив вратата и го извлеков кучето. Падна на земја, дишејќи тешко. Го полив со вода што ја имав со себе, му ја навлажнив главата, шепите, стомакот. Не знам колку време помина. Тој поглед — сè уште го паметам.

По неколку минути дојде сопственикот.

Не тргна кон кучето. Не праша дали е добро. Само дојде до мене, гневен, викајќи:

— „Што правите вие?! Ми го скршивте стаклото! Ќе повикам полиција!“

— „Повикајте,“ му реков мирно. „И кажете им и како оставивте животно да умира во автомобил.“

Полицијата стигна брзо. Им раскажав сè, покажав рани на раката од стаклото, и неколку видеа од сведоци. Мажот се закануваше со тужби. Но тогаш, сè се смени.

Еден од полицајците го праша:

— „Можете ли да покажете документи за кучето?“

Сопственикот се збуни:

— „Па… ми го даде пријател. Нема сега со мене документи…“

— „А чип? Ветеринарен пасош? Доказ дека е ваше?“

Тишина.

Вториот полицаец се сврте кон мене:

— „Сакате ли да поднесете пријава за суровост кон животни?“

Само кимнав.

Полицијата го повика инспекторатот за заштита на животни. Кучето беше одземено на лице место. Против мажот беше подготвен записник, и ќе се соочи со казна.

Јас морав да одам во станица, да дадам изјава. Кога се вратив дома, бев цела во пот, валкана, со исеченици. Но мислите ми беа само на едно место.

Следниот ден ми се јавија од прифатилиштето:

— „Кучето е подобро. Ако сакате, можете да го посетите. Секој пат кога некој влегува, го крева погледот — како да ве бара.“

Отидов без двоумење.

Лежеше во ладен кафез, со чинија со вода. Кога ме виде — стана. Полека. И дојде до мене. Без лаење. Само ја потпре главата на мојата нога.

Не планирав да посвојувам куче. Но тој поглед ми кажа сè. Сега ги пополнувам документите за посвојување.

Можеби не го променив светот тој ден. Но спасив еден живот. И можеби тој живот го спаси мојот.