На денот на свадбата, Соња стоеше пред старо огледало, облечена во бел фустан кој ѝ изгледаше туѓ, како костим наметнат за нејзината жртва. Во рацете ја држеше букетот со полски цвеќиња што ѝ го подари Марија, нејзината најдобра другарка од детството.
„Ти си силна, Соња. Не заборавај го тоа,“ шепна Марија, прегрнувајќи ја одзади.
Соња само кимна, но солзите веќе се тркалаа по нејзините образи.

Церемонијата се одржа во мала селска црква. Мирисот на восок и овенати цвеќиња беше насекаде. Михаил, нејзиниот младоженец, носеше темен костум, а неговата седа коса блескаше во светлината на свеќите. Кога свештеникот ја праша дали се согласува, нејзиниот глас се затресе:
„Да…“ едвај изговори.

За гостите ова беше знак на голема среќа. Млада, убава девојка од селото се мажи за богат човек од градот – сите веруваа дека таа ќе има светла иднина. Но Соња ја знаеше вистината. Нејзиниот татко беше до гуша во долгови, а нивното мало стопанство пропаѓаше. Михаил понуди решение – брак во замена за спас на фамилијата.

Кога тој ѝ стави златен прстен на прстот, нејзините солзи не застанаа. Тоа не беа солзи на радост, туку на страв, тага и неизвесност.

Нов живот во туѓа куќа
По свадбата, Михаил ја однесе во својот градски дом – огромен дворец со високи тавани, ладни мермерни подови и долги ходници украсени со портрети на неговите предци, чии строги погледи ја следеа секој чекор. Слугите тивко се поклонуваа, но Соња се чувствуваше како затвореник.

Михаил го забележа нејзиниот немир и нежно ја фати за рака:
„Ќе се навикнеш, девојче. Ова сега е твој дом,“ рече со мек тон.

Но таа не почувствува дека нешто тука е нејзино. Нејзините селски обувки изгледаа смешно на позлатениот под. Целата куќа зрачеше студена луксузност која ја плашеше.

Тишината на ноќта
Кога падна вечерта, Соња, изнемоштена од новите случувања, замоли да оди да одмори.
„Одмори, ќе ти треба сила,“ ѝ рече Михаил со чудна насмевка.

Затвори врата и падна на големиот кревет покриен со свилено ќебе. За првпат во денот се ослободи и заплака. Но сонот не доаѓаше. Мислите за родителите и иднината не ѝ даваа мир.

Звукот на водата
Одеднаш слушна чуден шум – тивок, но постојан, како вода што тече. Се исправи и почна да се вслушува. Звукот доаѓаше од бањата на крајот од ходникот. Најпрвин помисли дека е обичен шум, но нејзиното срце почна забрзано да чука.

„Ако му е лошо на Михаил?“ – помисли. Тој беше веќе во години, и мислата дека може да му се случи нешто ја натера да стане.

Стави лесен мантил преку ноќницата и босонога зачекори по студениот под. Ходникот беше обвиен во темнина, само тесен сноп светлина се гледаше под вратата од бањата. Соња застана, држејќи ја рачката.

Одеднаш, звукот на водата престана. Настана тишина, густа и тешка.

Она што го виде
Вратата се отвори ненадејно. Михаил стоеше пред неа. Но Соња едвај го препозна. Косата му беше мокра и прилепена на челото, лицето му беше црвено, а во очите му светеше нешто нејасно и вознемирувачко.

Но најстрашно беше нешто друго – во рацете држеше мала дрвена кутија, од која капеше вода. На неговите раце Соња забележа свежи гребнатини, како мали сечења.

„Што… што е тоа?“ прошепоти таа, покажувајќи кон кутијата.

Михаил ја погледна ладно, па рече со тивок, тежок глас:
„Не треба да знаеш вечерва. Утре ќе разбереш. Сега… не плаши се од мене.“

Но неговите зборови ја наполнија со уште поголем страв. Нозете ѝ омекнаа и таа едвај остана на нозе. Михаил ја фати за рака – неговата дланка беше студена и влажна.

Тајни што молчат
Таа ноќ Соња не заспа. Го слушаше неговото одење низ ходникот, звуци на врати што се отвораа и затвораа, и чудни метални удари. Во нејзината глава вртеше само едно: кој е човекот со кого се омажи? Што крие кутијата?

Разбра само едно: цената што ја плати за да ја спаси фамилијата можеби ќе ја чини многу повеќе од што можела да замисли.