Ниту маж ми, ниту пријатели – никој не се јави, никој не праша како сум. Кога докторот го запиша времето на смртта, медицинската сестра ми ја подаде нејзината последна писмена порака. Внатре имаше имиња, р’ѓосан клуч и едно ЛЕДЕНО предупредување…

Собата во болницата мирисаше на антисептик и на безнадежност. Ги држев нејзините студени раце, гледав како апаратите го мерат последниот здив на нејзиниот живот. Надвор, зад ѕидовите, животот продолжуваше – гласови, плачење, па дури и смеа. Но тука, до мене, сè беше стопирано, како да исчезна светот.

Кога мониторот испушти последен писклив тон, почувствував празнина во градите. Докторот со рамнодушен поглед го запиша времето на смртта и излезе, оставајќи ме сама. Сестрата, со поглед полн со сочувство, ми пријде и ми подаде старо, пожолтено ковертче.
— Ова е за вас, — рече тивко.

Писмото
Ковертата беше искината и валкана, како да криела премногу тајни. Ја отворив со раце кои ми се тресеа. Внатре имаше парче хартија со пет имиња и мал р’ѓосан клуч. На металот беа изгравирани чудни симболи. Под имињата имаше порака:
„Немој да ја отвораш таа врата по зајдисонце ако слушнеш чекори. Тоа доаѓа по оние чии имиња се напишани овде.“

Студ ме полази по грбот. Ги препознав името на еден сосед – стар човек од нашиот влез. Останатите не ми значеа ништо.

Првата ноќ
Се вратив дома во доцните вечерни часови. Маж ми не беше таму, ниту пак се јави. Писмото и клучот ги ставив на маса и ги гледав како да ќе проговорат. Надвор се спушташе ноќ, а јас чувствував дека темнината носи нешто страшно.

Околу девет часот вечерта слушнав чекори во ходникот. Полека, еден по еден, се доближуваа до нашата врата. Срцето ми застана. Никој вообичаено не доаѓа во тоа време. Прегледав низ шпионката.

Ходникот беше празен. Но слушав нечиј здив – тежок, бавен, веднаш зад вратата.

Вториот пат
Следниот ден се јавив на маж ми, но тој само рече:
— Смири се, ќе разговараме вечерва.

Кога повторно падна ноќ, чекорите се вратија. Овој пат беа погласни, поритмични. Стоев пред вратата, стискајќи го клучот во рака, како да можам да се одбранам. Тогаш, од другата страна, некој шепна:
— Ние ги паметиме имињата…

Се повлеков од вратата, телото ми се заледи. Чекорите потоа исчезнаа.

Мистериозни смртни случаи
Два дена подоцна дознав дека стариот сосед – човекот чие име беше во листата – е најден мртов пред зградата. Лицето му било бледо, без траги од живот.

Го извадив писмото. Неговото име беше избледено, како да некој го избришал. Клучот ми изгледаше потежок и поладен.

Исповедта на маж ми
Кога конечно се врати, му го покажав писмото. Лицето му се смени, стана бело како хартија.
— Не требаше да го читаш тоа, рече со пукнат глас. — Сега веќе е доцна.
— Доцна за што? Што значат овие имиња? Што е со овој клуч?
Тој не ми одговори. Само го зеде писмото и го заклучи во фиока.
— Што и да се случи, никогаш не отворај ја вратата по зајдисонце. Ако ги слушнеш тие чекори – прави се дека не постоиш.

Стравот расте
Секоја ноќ повторно слушав чекори. Секогаш застануваа пред нашата врата. Понекогаш имаше тивко тропање, понекогаш едвај слушливи шепоти. Се чувствував како некој да ме обележал и да чека момент на слабост за да влезе.