Ова не е бајка. Ова не е приказна со среќен крај напишан од детска фантазија. Ова е вистина. Гола, студена, бескомпромисна. Каква што знае да биде само природата.

Во центарот на приказната — еден остарена волчица, три беспомошни волчиња… и човек кого светот одамна го заборавил.

Старецот што молчеше со шумата
Николај Артјомович имаше 76 години кога конечно престана да брои денови. Се повлече во длабоката тајга — место каде зимата трае со месеци, а ноќите се подолги од тишината во неговото срце.

Живееше сам во распадната дрвена колиба, наследство од неговиот дедо. Беше поранешен шумар, ловец, човек што го изгубил семејството, но не и разумот. Или барем така мислеше.

Секој ден ја цепеше истата стара дрва. Секоја вечер го палеше огнот и гледаше во него како во очи на нешто што не се осудува да го праша: „Зошто уште сум тука?“

И тогаш — една ноќ — слушна повик.

Сенка во снегот
Во метежот на снежната бура, кога дури и ветерот не се слуша, се појави звук што не личеше на ништо животинско. Не беше ниту виење, ниту рика. Беше повик. Слаб. Очаян.

Николај излезе од колибата и ја виде. Стоеше таму — снежна волчица, бела како самата земја. Ѝ беше повредена предната шепа, но стоеше исправено. Не ржеше. Не се повлекуваше. Само гледаше.

Потоа се сврте. Направи неколку чекори. Повторно се сврте. Како да велеше: „Следи ме.“

И тој — без збор — ја следеше.

Во срцето на тишината
Повеќе од еден час одеше по неа. Снегот му се лепеше за лицето, кожата му пукаше од студ, но нешто го тераше да продолжи. Таа се движеше полека, но упорно. И на крајот — запре.

Пред нив: падната снежна покривка. Се слушаше пискање. Под снегот — логово. Дупнато, замрзнато, распаднато.

Таму беа нејзините мали. Три волчиња. Едвај се движеа. Едното беше речиси непомично. Друго едвај пискаше. Третото се бореше со здивот.

Волчицата се обидуваше да копа со ранетата шепа. Паѓаше. Повторно се креваше. Повторно паѓаше.

Николај клекна. Без размислување. Со голи раце почна да го разгрнува снегот. Копаше додека не ги извлече сите три мали.

Одлука без зборови
Тој знаеше: тие нема да ја преживеат ноќта надвор. Премногу се слаби. Премногу студено.

Се сврте кон неа.

— „Ќе дојдеш со мене… или сите ќе умреме тука,“ рече тивко.

Таа го гледаше неколку секунди. Потоа — се исправи и тргна по него.

Старецот. Повредена волчица. Три новородени. Во најсмртоносната ноќ на зимата — тргнаа назад кон колибата.

Огнот што не грееше само тело
Колибата мирисаше на смола и чад. Николај ги завитка малите во топли парчиња платно, им даде млеко со лажица, капка по капка. На мајката ѝ подаде сушено месо. Таа не ржеше. Само го прифати.

Четири дена живееја така. Во тишина. Тој зборуваше. Таа слушаше. Младенчињата се зајакнаа. Се движеа. Јадеа. Живееја.

Петтиот ден — таа стана.

Му пријде до вратата. Погледот ѝ беше длабок, речиси човечки.

И без звук, замина.

Малите — по неа.

По неа — тишина. И отпечаток.
Недела подоцна, пред вратата, се појавија траги. Големи, свежи. И до нив — мали шепи.

Не улови. Не закани.

Само знак.

„Тие се живи.“

Николај никогаш повторно не ја виде. Но секоја пролет, нови траги се појавуваат пред вратата.

Тој никому не ја раскажува оваа приказна.

Но знае:

Не ја припитоми волчицата.
Не ја спаси.
Само ја слушна — кога никој друг не сакаше.