Кога ќе го чуеш зборот „јахта“, првото што ти паѓа на ум се сцени од бајка: тиркизна вода, чаша шампањ во рака, сончево зрачење на кожата и безгрижна смеа што се губи во морскиот ветер. Совршен одмор. Инстаграм реалност. Но она што го доживеав јас тој ден нема ниедна врска со гламур. Тоа беше шок. Болка. И траума која не се заборава.

Се случи на еден сосема обичен летен ден покрај брегот на Турција. Сонцето светеше, морето беше мирно, а воздухот мирисаше на слобода. Бевме петмина – три момчиња и две девојки – и изнајмивме јахта на еден ден. Се смеевме, пиевме коктели, пуштавме музика и се однесувавме како да сме на филм. Никој не можеше да претпостави дека безгрижноста за неколку минути ќе се претвори во хорор.

Капетанот предложи да се возиме на познатата надувна „банана“ – долг жолт гумен чамец што се влече зад јахтата. Звучи детски и безбедно, нели? Јас веднаш прифатив. Секогаш сум „за“ адреналин. Си ја ставив GoPro камерата на глава, си го наместив костимот и се подготвив да снимам „совршен спомен“.

Седнавме тројца – јас најнапред, зад мене моето момче, а најпозади негов другар. Јахтата тргна. Почнавме да летаме над брановите, водата ни ги удираше лицата, а ветрот ни ги носеше криците од возбуда. Се чувствував како во реклама за живот без граници.

И тогаш – пресврт.

Капетанот направи остар свиок. Преостар.

„Бананата“ се крена во воздух. И ние летнавме. Како кукли што некој ги фрлил. Јас паднав директно со лице во водата. Сè ми стана бело. Кога испливував, почувствував силно печење. Ја ставив раката на образот. Крв. Многу крв. Солената вода ми го гореше лицето како киселина.

Подоцна дознав дека при падот сум удрила со лицето во метална кука – онаа што ја поврзува „бананата“ со јаже до јахтата. Таа кука требало да биде заштитена. Не беше.

Ме извлекоа назад на палуба. Паника. Никој не знаеше што да прави. Моето момче ме држеше, целосно блед. Ми го покажа телефонот – и тогаш ја видов вистинската слика.

Длабок расек од јаболчницата до брадата. Крвта течеше во млазови. Ми се замати пред очи. Сите молчеа. Блискиот брег? Четириесет минути далеку. Тоа беа најдолгите минути во мојот живот.

Слушнав како еден од момците шепна: „Ако ја изгуби свеста, готови сме.“ Во тој миг не бев повеќе личност. Бев одговорност. Закана. Потсетник дека луксузот не значи безбедност.

Во болница стигнавме во трка со времето. Не ми дадоа ни анестезија. Немаше време. Ми ставија петнаесет конци. Болката беше сурова. Докторот ми рече: „Имаш среќа што не ти го зафати окото. Два сантиметри погоре и ќе ослепеше.“

Сега, две недели подоцна, седам дома со завој на лицето. Секојпат кога ќе поминам покрај огледало, го гледам истиот момент. Не поради болката. Туку поради наивноста. Мислев дека додека си на јахта, со сонце и море, ништо лошо не може да ти се случи.

Се излажав.

Вистината?

Луксузот не гарантира сигурност. Забавата не значи контрола. Она што изгледа како сон, може за секунда да стане кошмар.

Не го пишувам ова за сожалување. Ниту за прегледи. Го пишувам затоа што никој не зборува за ова. Зад секој „совршен момент“ стои ризик што не го гледаме – сè додека не нè удри во лице.

Ако планираш патување со јахта – оди. Но оди со отворени очи. Затоа што морето не простува.
А лузните не лажат.