Кога брановите ќе се повлечат, морето станува мртво тивко. Површината му е мазна како стакло, сонцето се одбива од неа како огледало, и сè изгледа мирно. Бурата поминала. Небото е чисто. Воздухот е густ од солена тишина. Но токму тогаш, кога ќе помислиш дека сè е во ред — нешто се буди во длабочините. Нешто старо. Нешто што никогаш не требало да се врати. Зашто после бранот… започнува вистинскиот ужас.

Тоа се случи во јули. Мало крајбрежно место, познато само по мирните води и чистите плажи. Без ајкули, без силни струи. Туристите доаѓаа со години, седеа во евтини хотели, јадеа сладолед и се капеа до зајдисонце. Никој не очекуваше дека токму тоа лето ќе биде нивното последно.

Сè започна со невообичаено голем бран. Без предупредување. Без знак. Утрото беше тивко — небото сино, морето мирно, ветерот едвај се чувствуваше. Но околу пладне, хоризонтот почна да се затемнува. Луѓето што беа на пристаништето го видоа тоа први. Беше како движеќа ѕидина што се доближува. Бран висок околу осум метри удри со страшна сила, поплави плажи, преврте чамци, повлече коли во морето.

Но вистинскиот страв дојде откако сè се смири.

Кога водата се повлече, морето веќе не беше исто. Боите му беа поинакви. Под површината се движеа сенки — долги, бавни, мачни. Некои рекоа дека се алги. Други тврдеа дека не било ништо природно.

Потоа почнаа да исчезнуваат луѓе.

Прва исчезна девојче. Се шетала по плиткото — и едноставно… ја снема. Ниту звук, ниту борба, ништо. Потоа тројца тинејџери што шетале по плажата навечер. Наутро — само нивни траги во песокот, што нагло завршуваат до водата.

Властите се обидоа да го сокријат настанот. Кажуваа дека е случајност, дека сè е под контрола. Но локалните жители знаеја: нешто се вратило со бранот. Нешто што одамна било заборавено.

Еден старец, по име Северијан, што живееше сам на ридот, зборуваше за легенда. За „Морската невеста“. Жена без лице, со очи како црни бисери. Таа не одела по земјата — но нејзината сенка одела. Ползела по морето, по песокот, ги барала оние што преживеале.

„Таа доаѓа кога морето почувствува болка“, велеше. „И бара плата за тишината.“

Се потсмеваа со него. Сè додека не исчезна и тој. Неговата куќа беше заклучена одвнатре. Без траги од насилство. Само локва вода на подот. И во неа — отпечаток од дланка. Детска.

А Северијан немаше деца.

Еден новинар, Игор Панкратов, почна да истражува. Тврдел дека добил видео од безбедносна камера. Се гледал маж на брегот, кога одеднаш нешто прозрачно, налик на пипалце, го повлекло. Телото му се искривило ненормално, а потоа — го снемало. Песокот се израмнил. Како никој никогаш да не бил таму.

Видеото исчезна следниот ден. И Игор со него.

Оние што биле таму зборуваа за чудни нешта. Некои слушале бранови во нивните соби, иако биле далеку од море. Кај некои од чешмите течела солена вода. Неколкумина тврдеа дека виделе жена облечена во бело, како стои на крајот од плажата. Не се мрдала. Само гледала во морето. Тие што ѝ се приближиле… повеќе не се вратиле.

Научниците одбија да коментираат. Некои шпекулираа за морски токсини, редок вид медузи, халуцинации од топлината. Но никој не објасни зошто не се пронајдени тела. Ниту алишта. Само тишина. И вода.

Секогаш вода.

Последното познато видео беше снимка од хотелски балкон. Ноќе. Се гледа бледа силуета на брегот. Таа ја крева раката — и невидлив бран ги урива сите лежалки. Потоа исчезнува. Се слуша само крик.

Телефонот беше пронајден во собата. Девојката што снимала? Исчезната. На подот — вода. И повторно… отпечаток од дланка.

Денес плажата е затворена. Не поради загадување. Не поради безбедност. Туку поради нешто постаро. Нешто што сè уште е таму. Местото го нарекуваат „Тивок Брег“. Никој не плива. Дури ни птици не летаат над него. Ноќе, мештаните палат свеќи по патеката кон морето. Некои се молат. Некои молат за милост.