Тоа беше обичен ден. Ни по што посебен. Зад тезгата на мала продавница во тивко маало стоеше Михо — продавач со повеќе од дваесет години искуство. Човек со строги правила, но со меко срце. За овие две децении видел сѐ: крадци, измамници, луѓе во очај. Но она што се случи тој ден, никогаш нема да го заборави.

Часовникот покажуваше 17:34. Во продавницата влезе девојче, околу десетгодишно. Облечена во стара јакна, косата неуредна, очите внимателни, но решителни. Гледаше околу себе како да бара нешто. Михо ја набљудуваше од аголот на окото. Такви деца не беа реткост — некои влегуваа да се стоплат, други да побараат нешто. Но ова девојче беше поразлично. Не изгледаше исплашено, туку одлучно.

Таа се доближи до полицата со леб, па потоа до делот со сувомеснати производи. Во еден миг, брзо и тивко, стави еден мал леб во ракавот и пакетче виршли во џебот од јакната. Михо излезе одзади. Девојчето го здогледа и веднаш избега. Тој не викаше. Не тргна по неа. Само запомни каде отиде. Внатре во себе, знаеше: ова не беше обичен обид за кражба.

По неколку минути, ја заклучи продавницата и тргна по трагата. По неколку улици, ја виде. Влезе во стар, распаднат зграден блок на крајот од маалото. Михо се приближи. Скалава мирисаше на влага и напуштеност. Се качи на третиот кат.

Вратата од еден стан беше отворена. Внатре — глас. Детски. Михо погледна и остана вкочанет.

На подот, врз стари ќебиња, седеше малечко дете — момче, можеби пет години. Бледо, со кашлица, слабо. Девојчето седеше покрај него, ги отвараше виршлите и му ги подаваше.

— „Извини, не можев да земам повеќе… ама барем нешто да јадеш.“

Во тој момент, срцето на Михо се стегна. Не гледаше крадец. Гледаше сестра која се бори да го спаси братчето.

Тропна тивко и влезе. Девојчето се згрчи од страв.

— „Ве молам, не викајте полиција! Тој е мојот брат… сме сами…“

Михо се симна на колена покрај нив.

— „Каде се вашите родители?“ — ја праша тивко.

Одговорот го скрши: таткото починал на градилиште пред една година. Мајката заминала и не се вратила. Баба им ги чувала, но таа починала пред еден месец. Оттогаш — сами. Никој не знае дека постојат. Без школа. Без храна. Без грижа.

Се плашеа најмногу од домот за деца. Девојчето зборуваше за него како за затвор.

Михо ништо не рече. Се врати во продавницата, наполни вреќа со храна, облека, лекови. Утредента ја остави пред вратата. И потоа доаѓаше секој ден. Донесе лекар, донесе играчки, поправи греалка. Почна да ги собира документите за времено старателство.

Она што почна како кражба се претвори во нов почеток. Михо не само што прости — тој спаси. Ја спаси неа. И нејзиниот брат. И можеби, на некој начин, спаси дел и од себе.