Требаше да биде најсреќниот ден во нивниот живот. Салата беше украсена до совршенство, музика тивко се слушаше во позадина, гостите беа насмеани, а младенците стоеја пред олтарот, рака за рака, подготвени да го кажат судбоносното „да“. Но токму во моментот кога свештеникот требаше да продолжи со церемонијата, тој нагло застана, го подигна погледот и рече:
„Не можам да продолжам со оваа венчавка.“

Собата занеме. Невестата пребледе. Младоженецот гледаше во подот. Гостите се погледнуваа меѓусебно во шок. Никој не можеше да разбере — дали е тоа шега? Дали свештеникот се онесвестува? Или се случува нешто многу посериозно?

Свештеникот потоа додаде, со студен но решителен тон:
„Тој има нешто што мора да го каже. Ако не го каже… јас ќе го направам тоа.“

Погледите се свртеа кон младоженецот. Атмосферата стана напната, тежината во воздухот беше неподнослива. По неколку секунди, тој конечно проговори.
Со тивок, кршлив глас рече:
„Прости ми… Требаше да ти кажам одамна.“

И вистината излезе на виделина — болна, неочекувана и разорувачка.

Младоженецот признал дека пред неколку години бил сврешен со друга жена, и не само тоа — никогаш не ѝ објаснил зошто исчезнал. Само се изгубил од нејзиниот живот, без збор, без објаснување, без затворање.
И таа жена?
Седеше во трет ред меѓу гостите.

Салата експлодираше во шепотења, изненадени извиците и шокирани изрази на лицата. Невестата гледаше во младоженецот со очи полни солзи, додека жената од неговото минато гледаше во подот, молчејќи.

Но тоа не беше сè. Претходната вечер, таа испратила писмо до свештеникот. Во него објаснила сè: за врската, за ненадејното исчезнување, за болката, за тоа како го пронашла по години — преку поканата за венчавка. Таа не сакала драма. Само вистината.

Свештеникот го прочитал писмото и целовечер размислувал што да прави. Но тој знаел: ако молчи, ќе стане соучесник во лагата.

Се свртел кон младоженецот и го прашал:
„Дали навистина ја затвори таа приказна? Или само побегна од неа?“
Младоженецот молчешкум кимнал.

Погледите пак се свртеа кон невестата. Таа стоеше мирна, но нејзините очи беа исполнети со болка. По неколку секунди, таа проговори:
„Можеби ќе ти простев многу нешта. Но не — лага. Не денес. Не овде.“

Го тргна прстенот што сè уште не беше ставен, го остави на олтарот… и си замина. Без ниту еден збор.

Целата сала молчеше. Потоа, гостите еден по еден почнаа да стануваат, некои во солзи, некои во бес. Некои го осудуваа младоженецот, други ја поддржуваа невестата, но најмногу се зборуваше за храброста на свештеникот.

Пред да се повлече, свештеникот изговори една единствена реченица што сите ја запомнија:
„Подобро горчлива вистина пред ‘да’, отколку слатка лага потоа.“

Тоа не беше венчавка. Тоа беше вистина.
И приказна што никој од присутните никогаш нема да ја заборави.