Беше мирен пролетен ден. Небото сè уште носеше остатоци од зимскиот студ, но сонцето конечно почнуваше да пробива. Деветгодишниот Михаил си играше во дворот, градејќи замок од гранки и камчиња, кога забележа нешто чудно.

Мајка му — секогаш смирена, тивка, никогаш прибрзана — одеднаш истрча од куќата со мала дрвена кутија во рацете. Се огледа наоколу, како да се плашеше дека некој ќе ја види. Потоа се наведна под старата слива, ископа плитка дупка и ја закопа кутијата.

Михаил не пријде поблиску. Не постави прашања. Во нејзините движења имаше нешто толку невообичаено – тајновито, нервозно, како да се случува нешто што не требало да го види. Тој момент никогаш не го заборави.

Минаа години. Михаил порасна, се отсели, си создаде свој живот. Но споменот на она чудно попладне под сливата остана длабоко врежан во неговата меморија.

Триесет години подоцна, судбината повторно го врати таму. Родителите му веќе не беа живи, и Михаил се врати во празниот семеен дом. Прошета низ обраснатиот двор, и конечно застана пред старата слива. Стеблото беше подебело, гранките пораснати, но тој ја препозна.

Одеднаш, се сети. Се сети на кутијата. На мајка му. На молкот.

Зеде лопата и почна да копа.

Земјата беше тврда, корењата му се мешаа, но нешто го влечеше да продолжи. По речиси еден час, лопатата удри на нешто тврдо. Дрво.

Срцето му чукаше како лудо. Со раце ја отстрани земјата и извлече стара, напукната дрвена кутија. Ја отвори внимателно. Внатре – плик.

„За Михаил. Отвори кога мене веќе нема да ме има.“

Рацете му се тресеа додека го отвораше. На пожолтената хартија го препозна ракописот на мајка му:

„Мој сакан Михаиле,

Ако го читаш ова писмо, значи дека веќе не сум со тебе.

Кога беше мал, многу се разболе. Лекарите велеа дека шансите се мали. Бев очајна.

Отидов кај една стара жена, лекувачка. Ми даде амулет и ми рече да го закопам под дрвото што ти го сакаш. Ми кажа: ‘Неговиот живот ќе расте заедно со дрвото.’

За неколку недели оздраве. Лекарите не знаеја како. Но јас знаев.

Не ти кажав, се плашев дека нема да поверуваш. Но сакав еден ден да дознаеш.

Те сакав повеќе отколку што зборови можеа да кажат.

Твојата мајка.“

Солзи му потекоа по лицето. Од кутијата го извади амулетот – мал украс, обвиткан со стара црвена нишка. Изгледаше чудно, старо, но за Михаил, во тој момент, стана нешто свето.

Тоа не беше само предмет. Тоа беше доказ. Доказ за љубов. Љубов која копала со раце по земја, љубов која се борела против неможното, љубов која тивко го штитела сите тие години.

Кутијата ја стави на камината. Амулетот никогаш повеќе не го тргна од себе. Не заради суеверие, туку заради спомен.

Некои приказни не се раскажуваат.
Тие се закопани длабоко…
Сè додека срцето не биде подготвено да ги пронајде.