Свадбата започна вообичаено – музика, смеа, шампањ, свечени гости и блескави декорации. Но нешто во воздухот беше напнато. Од самиот почеток, родителите на невестата покажуваа ароганција. Според нив, нивната ќерка заслужувала „подобар зет“, некој од „нивно ниво“.
Младоженецот доаѓаше од скромно семејство, и тоа беше очигледно. Особено кога се појави неговата мајка – тивка жена во шестата деценија, облечена едноставно, со благородна насмевка, но без сјајот и луксузот што го имаа другите.

Подсмев во тишина
За време на церемонијата, додека таа мирно седеше и внимателно ги следеше говорите и тостовите, родителите на невестата шепотеа зад грб:

„Се надевам дека нема да дојде со некое рачно плетено ќебе…“
„Погледни ја – со картонска кутија… Срамота.“

Наместо почит – тивка навреда. Наместо благодарност – потсмев.

Моментот на подарокот
Дојде редот семејствата да ги предадат своите подароци.
Родителите на невестата предадоа обвивка со панделка и златен печат. Се зборуваше дека внатре имало чек со огромна сума. Аплауз.
Потоа дојдоа подароци од други гости – луксузни часовници, накит, ваучери за патувања.

И тогаш, мајката на младоженецот стана. Со раце малку потреперени, пријде до младите со мала, скромно завиткана кутија. Салава молчеше.

„Овој подарок го подготвував 18 години“, рече таа тивко.

Невестата ја отвори кутијата… и ја изгуби насмевката. Внатре имаше стар албум.

Што имаше во албумот?
Секоја страница беше рачно напишано писмо – по едно за секоја година од животот на нејзиниот син.
Имаше:

Фотографии од првите чекори,

Првиот цртеж,

Првата школска пофалница,

Писма што и ги пишувал како дете: „Мамо, те сакам“,

Суви цветови од излети, театарски билети, и скици.

На последната страница – запечатен плик:

„За мојот син и неговата сопруга – на денот кога ќе го започнат нивниот заеднички живот.“

Кога го отворија, внатре најдоа чек – со целата заштеда што нејзиниот покоен сопруг ја оставил за нивниот син, пред повеќе од 20 години.
Мајката никогаш не ги потрошила тие пари. Живеела скромно, работела двојни смени – но овие пари ги чувала за овој ден.

Молк. Полн со срам.
Никој не зборуваше. Никој не се смееше.
Родителите на невестата погледнаа во подот. Луѓето престанаа да шепотат.
Потоа еден гостин аплаудираше. Потоа друг. И наеднаш – целата сала стана и ја поздрави со громогласен аплауз.

Поентата
Мајката на младоженецот не донесе скапоцености. Не зборуваше гласно. Не се бранеше.
Таа подари нешто што нема цена: љубов, спомени, историја, и вистинска посветеност.

А невестата – видно потресена – ја прегрна и прошепоти:

„Прости ми. Не знаев… Ти благодарам.“