Кога добив порака од него — кратка, студена, како удар во срцето —
„Можеш ли да дојдеш по мене? Сериозно е,“
немав поим дека за неколку минути ќе ми се промени целиот живот.
Беше обичен училишен ден. Сè изгледаше нормално. Или барем така мислев.

Се качи во автомобилот без да каже збор. Рацете му се тресеа, качулката му беше спуштена преку очите, а погледот празен. Пробав да ја разбијам тишината со шега:
— Што се случи? Не си го знаел тестот? Си се скарал со некого?
Полека ме погледна и рече:
— Не сум јас. Таа е.

Така дознав дека мојот син стана татко.

Жули, неговата девојка — исто така тинејџерка. Никој не знаеше дека е бремена. Ни нејзините родители, ни тој, ни јас. Сè криела до самиот крај. Родила сама. Без збор.
А потоа… исчезнала.
Го оставила бебето во болница, без потпис, без име, без ништо. Само… го оставила.

Докторите рекоа:
„Треба потпис. Некој мора да преземе одговорност.“
И тој — потпиша.

Мојот син. Петнаесетгодишен дечко кој дури ни сам не знае како да си испере маица.

Таа вечер ме погледна право во очи и рече:
— Ако никој не ја сака… јас ја сакам.
Му реков:
— Зах, ти си дете…
А тој само слегна со рамената:
— Можеби. Но таа е мое дете.

Мислев дека ќе му помине. Дека е порив. Некоја емоционална реакција. Но не беше. Тој беше сериозен. До коска сериозен.

Следното утро стана во шест, за да оди во болница. Се запиша на онлајн курс за нега на новороденчиња. Читаше статии, гледаше видеа, поставуваше прашања. Купи шише, пелени, влажни марамчиња и мали розови чорапчиња. Ја одбра името — Алиса. Сакашe да почувствува љубов уште од првиот ден.

Се смени. Не постепено — туку одеднаш. Како да порасна за десет години за една ноќ.

Луѓето почнаа да зборуваат. Некои со жалење. Други со осуда. Имаше и такви што ми велеа:
— Дадете го детето.
— Тој е премлад.
— Ова нема да заврши добро.

Но тие не го видоа тоа што јас го видов.

Не го видоа како станува секои три часа за да ја нахрани.
Не го слушнаа како ѝ пее измислени песни додека ја ниша.
Не го видоа како седи покрај нејзиниот кревет кога има температура и ѝ шепоти:
— Те молам, оздрави. Не можам без тебе.

Да, се плашам. Но не од тоа што има дете. Не од тоа што мојот син има 15 години.
Се плашам од нешто многу поинакво.

Се плашам затоа што тој е посилен од нас — возрасните.

Додека ние бараме изговори, бегаме од одговорност, осудуваме… тој дејствува.
Не бега.
Не вели: „Јас сум премлад.“
Вели: „Јас сум тука. Таа е моја.“

Денес Алиса има три месеци.
Зах има петнаесет години и три месеци.
А јас сум мајка на момче кое стана маж многу пред да бидам подготвена да го прифатам тоа.

И кога луѓето ме прашуваат:
— Не ти е страв што си баба вака млада?
Им велам:
— Не од тоа се плашам. Се плашам од едно: дека ние, возрасните, честопати не сме ни блиску до храброста што ја имаат нашите деца.