Сѐ започна на разденување. Во градската болница донесоа маж — без свест, со исеченици по лицето, искината облека и без документи. Лекарите веднаш се посомневаа на повреда на главата. Тој се разбуди дури навечер. Беше збунет, очите му беа празни.

Не знаеше кој е.
Не знаеше каде се наоѓа.
Не знаеше ни кој ден е.

Неколку часа подоцна, во собата влезе полициски наредник. Исцрпен човек, со подочници и уморен чекор. Покрај него — голем германски овчар, на кратко и строго поводник. Кучето се движеше тивко, но очите му беа живи, проучувачки. Гледаше длабоко.

— Како се викате?
— Не знам…
— Каде бевте синоќа?
— Навистина… не се сеќавам… простете…

Наредникот запиша нешто во тефтерот. Но тогаш — кучето го повлече поводникот и тивко се приближи до креветот. Застана. Го гледаше мажот директно во очи. Потоа седна. И легна до работ од креветот, не трепнувајќи.

— Боб, ајде. — Наредникот го повлече поводникот.

Кучето не се мрдна. Не лаеше, не завиваше — само лежеше таму. Како чувар. Или како… да чекаше нешто. Наредникот се обиде пак — безуспешно. На крајот, со воздив, рече:

— Остани, ќе се вратам подоцна.

И кучето остана. Еден час. Два. Цела ноќ. И следната.

Медицинскиот персонал беше збунет. Пациентот — уште повеќе.

— Зошто не си оди? — праша тој една медицинска сестра.
— Можеби те познава. А ти него?

Сонова чудни соништа. Слики од шума. Влажна земја. Камперски оган. И куче — трча покрај него, лојално, присутно.

На третиот ден се врати наредникот. Во рацете — папка.

— Мислам дека конечно знаеме кој сте.

Неговото име било Артјом. Се водел како исчезнат. Работел во спасувачка служба во планините. Пред неколку дена бил испратен со службено куче да најде исчезнато дете. Страшно невреме. Одрони. Лоша видливост.

Го нашле детето.
Но при враќањето — несреќа. Одрон од камења. Артјом бил повреден. Детето преживеало. Кучето исчезнало.

Неколку дена подоцна, планинари го пронашле Артјом. Сам. Без меморија. Без документи.

А кучето?

Се викало Астор.

Повреден, но жив, тој сам стигнал до патот и ги довел полицајците до трагата. И кога почувствувал дека неговиот сопатник е жив — одбил да го напушти.

Дури и кога Артјом не се сеќаваше кој е.

— Тој те памети, дури и кога ти себе си се заборави, — рече наредникот.

Артјом протегна рака. Полека ја допре главата на кучето.

Астор воздивна. Длабоко. Но не од болка. Од олеснување.

Следното утро, Артјом се сети на своето име. Ден потоа — на семејството. По една недела — на моментот кога му викал на Астор да бега, да се спаси.

Но кучето не побегнало.

Останало.

Меморијата може да избледи. Но верноста никогаш.

Кога човекот ќе заборави кој е, понекогаш токму кучето му го враќа тој одговор.

Во собата каде што лежеше Артјом, сега има фотографија. Тој и Астор. Валкани, изморени, но живи.

Пронајдени. Заедно.

Зашто тоа е најважно. Не минатото. Не сеќавањата.
Туку кој е покрај тебе кога си најзагубен.

И ако некогаш куче те погледне како да те знае цел живот — можеби навистина е така.
Дури и ако ти си заборавил.