Иван беше навикнат да брза. Секогаш на работ, секогаш со план, секогаш прецизен. Но тоа утро нешто беше поинаку. Беше мрачно, небото тивко капеше врз стаклата на автомобилот додека тој возеше низ споредна уличка, надевајќи се дека ќе стигне навреме на важниот состанок.

Телефонот му зуеше. Стигна порака. Од клиентот? Од секретарката? Го тргна погледот од патот за само една секунда за да го побара телефонот меѓу документите и чашата кафе на совозачкото седиште.

И тогаш – удар.

Молк по ударот
Кочењето беше нагло, срцето му застана. Излета од автомобилот, се тресеше. На асфалтот, веднаш пред хаубата, лежеше девојче. Мало, со розов капут и рѓосана ранец. Немаше крв. Но не се мрднуваше.

Иван клекна. Не знаеше дали да повика брза помош или да плаче.

Таа беше жива. Сè уште дишеше.

Ја крена внимателно и ја смести на задното седиште.

Неочекуван гест
Додека размислуваше што да прави, таа ги отвори очите. Тивки. Смирени. Никаков плач, никаков страв.

Го погледна и рече:
— Ова е за тебе.

Од џебот извади мал медалјон, завиткан во стара хартија. Му го подаде со двете рачиња. Иван не разбираше. Го отвори медалјонот.

Внатре – избледена фотографија. Две момчиња. Едното беше тој. Другото – неговиот брат Александар, кој исчезна пред 20 години.

Тајна стара две децении
Иван замолкна. Го држеше предметот како нешто свето. Овој медалјон го немаше видено од последниот ден кога го виде братот. Беше нивен заеднички, подарок од дедото.

— Каде го најде? — праша низ солзи.

— Ми го даде човекот што живее под мостот. Рече дека ќе го препознаеш. Дека е твој брат. Дека е време да се видите.

Под мостот
Иван не отиде на состанокот. Возеше со трескаво срце кон мостот кој го спомна девојчето. Стар железнички мост на излезот од градот, напуштен, студен. Место каде порано играа како деца.

Под мостот најде импровизирано засолниште. Ќебиња. Лименки. И порака изгравирана на столб:

„Морам да исчезнам за да ве заштитам.“

Почеркот беше познат. Александар.

Долгото чекање
Иван се враќаше таму секоја вечер. Се надеваше. И по три дена, среде ноќта, човек се појави.

Стар, со долга брада, изморен поглед. Но очите беа истите. Александар.

— Зошто? — едвај изусти Иван.

— Ако не исчезнев тогаш, ќе нè снемаше и двајцата. Станав сведок на нешто што не смеев да го видам. Сакав да те заштитам.