Лена беше само 23 години. Студентка на Правен факултет во Скопје, полна со соништа, но со празни џебови. Секој ден го почнуваше со кафе без шеќер и оброк само кога ќе се најдеше по некоја паричка на улица или кога некој колега ќе ја поканеше на сендвич. Живееше сама, во изнајмена соба на таванот на една стара зграда, каде капеше покривот и ѕидовите мирисаа на мувла.

Нејзиниот живот беше тивка борба. Без родители, без семејство. Само таа и книгите.

Средбата што го промени сè
Најмалку очекувано, тој се појави. Андреј. 60 години. Пензиониран бизнисмен. Секогаш со книга во рака и со блага насмевка. Почнаа со здрава реченица во библиотеката, потоа со кафе, а на крај со долги разговори за животот, правдата и осаменоста.

Андреј не беше налик на другите мажи. Не бараше ништо. Не се наметнуваше. Само ја слушаше. И една вечер, кога дождот не престануваше со часови, тој ѝ рече:

„Сакам да се омажиш за мене. Не затоа што очекувам љубов, туку затоа што сакам да оставам нешто вредно некому што заслужува. Ќе добиеш дом, сигурност, можност да студираш без грижи. Јас само сакам мир и присуство.“

Нема свадбени ѕвона
Нема гости. Нема фустан. Само двајца сведоци и нотар. Така започна нивниот брак. По потпишувањето, Андреј ѝ ја покажа куќата во која ќе живее — стара, но уредна, со библиотека, со градина и со тишина што немаше тежина, туку спокој.

Но таа ноќ, кога Лена легна во креветот што требаше да биде „нивни“, срцето ѝ се стегна. Што ќе ѝ побара? Колку ќе трае оваа привидна мирност?

Барање што ја расплака
Андреј влезе во собата со дрвена кутија. Ја отвори и ѝ ја подаде. Внатре — десетици писма. Стари, пожолтени, некои со солзи.

„Овие ги пишуваше мојата ќерка“, рече тој. „Почина пред десет години. Секоја вечер си читав по едно. Но отсега… би сакал ти да ми ги читаш. Со твојот глас… ќе ја чујам повторно.“

Лена остана без збор. Не затоа што не сакаше. Туку затоа што никогаш не почувствувала толкава тишина и болка во една молба.

Врска без допир
Од таа вечер, секој ден завршуваше со едно писмо. Понекогаш смеење. Понекогаш солзи. Но секогаш — присуство. Не љубов, не страст. Туку тивко прифаќање. Андреј никогаш не ја допре. Никогаш не побара ништо повеќе од нејзиниот глас.

Лена се чувствуваше посилна, не затоа што имаше безбедност, туку затоа што конечно беше потребна. Вистински.

Денот кога писмата завршија
По две години, една утрина, Лена го најде Андреј на фотелјата, со последното писмо во рацете. Со мирна насмевка. Како да заминал читајќи ја својата ќерка за последен пат.

Не плачеше веднаш. Само седна и почна да чита. Не за него. Туку за себе.

Наследството што не се мери во пари
Во тестаментот стоеше:

„На Лена, која ми го врати гласот на мојата ќерка, ѝ ја оставам куќата, книгите и сè што имам. Таа не ми беше сопруга по име, туку по душа.“

Роднините се обидоа да го оспорат. Но кога судот ги слушна писмата, се повлекоа.