Тоа беше совршен летен ден на јужниот брег на Италија. Сонцето блескаше, морето беше мирно, децата си играа на плажата, парови се шетаа покрај вода. Ништо не укажуваше дека во следните неколку минути, едно ужасно нешто ќе ги смени животите на сите што беа таму.

Алексја, 34 години, од Милано, беше на одмор со својот свршеник и неколку пријатели. Таа го сакаше морето. Тоа утро, околу 11:40, влезе во вода и отплива неколку десетици метри од брегот. Сѐ изгледаше нормално, сѐ додека… не се појави сенка под неа.

Сведоците прво виделе црна плима што се движела чудно, како нешто живо. Потоа следело вресок – остар, неподнослив. Некои мислеле дека станува збор за медуза. Други викале: „Нејзиното лице е под вода!“ И тогаш – се појави перка. Висока. Остра. Недвосмислено – ајкула.

Водата околу Алексја станала црвена. Таа била повлечена под вода, потоа исфрлена на површината, потоа пак потоната. Хаос. Паника. Спасувачи трчаат. Луѓе викаат. Некои се обиделе да стигнат до неа, но едно момче вика: „Не е обична ајкула! Повлечете се!“

Минутите се влечат како часови. Морето одеднаш – молк. Алексја – лебди на површината, без движење.

Жива е. Но она што го носи на телото е необјасниво
Ја извлекле на брегот. Без свест. Но со пулс. Повредена, исечена, окрвавена. Но најшокантното – длабоки, совршено прави резови на грбот, како направени со ласер или хируршки инструмент. Ниту една животинска вилица не може да направи такви траги.

Однесена е во болница. Операција. Стабилизирана. Но… молчи со денови. Не зборува, не се сеќава. Или – можеби не сака да каже?

И тогаш почнува вистинската мистерија
Видеата снимени од сведоци биле анализирани од експерти. Што откриле?

На снимките се гледа нешто што не одговара на ниту едно познато животинско однесување. Водата околу Алексја пулсира. Се движи како да има волја. Како да е свесна. Како да ја држи, ја проучува, ја испитува… и потоа ја пушта.

Морски биолог, кој не сакал да се идентификува, изјавил:

„Тоа не е ајкула. Тоа не е животно. Тоа е… нешто друго.“

Кога Алексја конечно прозборе – сите занемеа
По четири дена молк, со слаба глас, таа кажа:

„Тоа не ме нападна. Тоа ме набљудуваше. Тоа… ми зборуваше.“

„Глас во водата,“ рекла. Не во главата – туку околу неа. Како ехо, како вибрации. Не разбрала зборови, туку порака – дека не е случајна жртва. Била избрана.

Психолозите рекле дека е шок. Но некои истражувачи почнале да копаат подлабоко.

И најдоа: три слични случаи во последните 15 години на истата област. Двајца нуркачи исчезнати. Еден пронајден со истите мистериозни исечоци. Сите случаи затворени без објаснување.

Што, всушност, ја нападна Алексја?
Теориите се шират:

– Биолошко оружје?
– Неидентификувана морска форма на живот?
– Таен воен експеримент?
– Или нешто што не е од оваа планета?

Властите молчат. Плажата – повторно отворена. Медиумите – повикани да не создаваат паника. Но сведоците не забораваат. Ниту Алексја.

Таа сега е дома. Но во нејзините очи има нешто што не припаѓа на овој свет. На секое прашање одговара со едно:

„Тоа не беше крајот. Тоа беше само почеток.“

Морето го враќа она што го зема. Но понекогаш, ни го остава само стравот. Страв од непознатото. Од она што не го гледаме – но не гледа.

И можеби, следниот пат… нема да нѐ пушти.